Szwed, startował w Formule 1 w latach 2014-2018. Ścigał się dla zespołów Caterham i Sauber. Nie odniósł żadnego znaczącego sukcesu.
Droga do Formuły 1
Przygoda Ericssona z wyścigami zaczęła się od zaimponowania Fredrikowi Ekblomowi, byłemu kierowcy Champ Car, Le Mans oraz Touring Car. W 1998 roku 9-letni Marcus przyszedł na jego tor kartingowy i od razu niemal pobił rekord okrążenia.
Ekblom przekonał ojca Ericssona, by kupił swojemu synowi własnego gokarta.
Ścigając się w juniorskich zawodach kartingowych na terenie Szwecji, Ericsson następnie zwrócił uwagę słynnego Kenny'ego Bracka, byłego mistrza serii IndyCar i zwycięzcy wyścigu Indianapolis 500.
W 2007 roku Ericsson jako 16-latek przesiadł się do jednomiejscowego bolidu. Znajomości Ekbloma i pieniądze Bracka zapewniły mu starty w Brytyjskiej Formule BMW.
Podczas debiutanckiego sezonu Marcus sensacyjnie wywalczył mistrzostwo, z 7 zwycięstwami i 11 pierwszymi polami startowymi na koncie.
W roku 2008 przeszedł do Brytyjskiej Formuły 3. Zajął tam piąte miejsce.
Na kolejny sezon odważnie opuścił Europę i podjął rywalizację w Japońskiej Formule 3. Odnosząc pięć wygranych, został czempionem. Był to jego drugi tytuł w przeciągu trzech lat. Po tym sukcesie dostał test w Formule 1. Poprowadził bolid mistrzowskiego teamu Brawn GP.
Ericsson w międzyczasie wrócił do Brytyjskiej F3 na sześć występów jako zawodnik zespołu Kimiego Raikkonena. Dwukrotnie triumfował. Dodatkowo wziął udział w prestiżowym wyścigu F3 o Grand Prix Makau, finiszując tuż za podium.
Pod koniec 2009 roku przystąpił jeszcze do azjatyckiego sezonu serii GP2, nazywanej przedsionkiem Formuły 1. Wypadł tam średnio.
Mimo to w 2010 roku Ericsson zaliczył już główny sezon GP2. Odniósł jedną wygraną, ale reszta jego startów wyglądała blado. W klasyfikacji generalnej był dopiero 17.
Drugi sezon w GP2, spędzony z innym zespołem, przyniósł awans o 10 lokat. Ericsson dwukrotnie stanął na podium, ale tym razem ani razu na jego najwyższym stopniu.
W 2012 roku znów zwyciężył jeden wyścig, dołożył cztery inne podia i w tabeli łącznej podskoczył o kolejne dwie pozycje, zajmując już 8. miejsce.
Na sezon 2013 przeszedł do stajni DAMS, mistrza GP2. Ponownie wygrał jedne zawody oraz zdobył cztery inne podia, zaś w generalce doszedł do 6. pozycji. Bądź co bądź oczekiwania były wyższe.
Formuła 1
Na 2014 rok awansował do Formuły Jeden, z dużą pomocą sponsorów zdobywając kokpit u Caterhama. Pierwszy sezon najsłabszym bolidem na torze nie był udany. Nie tylko jeździł na końcu stawki, ale i regularnie przegrywał z zespołowym partnerem Kamui Kobayashim. Co więcej, gdy Kobayashiego zastąpił na GP Belgii as 24-godzinnego wyścigu Le Mans, Andre Lotterer, Ericsson okazał się wolniejszy w kwalifikacjach także od niego i to o całą sekundę, chociaż 32-letni Niemiec nigdy wcześniej w ogóle nie startował w F1.
Marcus bądź co bądź miał swoje momenty - w GP Monako finiszował na 11. miejscu.
Wobec upadku Caterhama, przestał ścigać się trzy rundy przed końcem sezonu.
Choć w sumie wypadł blado, przy wsparciu sponsorów niespodziewanie awansował na 2015 rok do poszukującego dodatkowych źródeł dochodu Saubera.
Sezon 2015 był już znacznie lepszy. Bolidem ze środka stawki pięciokrotnie zapunktował, aczkolwiek mimo tego nie poprawił 18. miejsca w tabeli łącznej z zeszłego roku.
Poza tym zgromadził trzy razy mniej oczek niż zespołowy partner, debiutant Felipe Nasr. Ale w kwalifikacjach przegrał z nim tylko 9:10.
W 2016 roku otrzymując słaby samochód nie zdobył ani jednego punktu i zajął 22. pozycję w generalce, najniższą spośród kierowców, którzy jeździli przez cały sezon.
Niespodziewanie pokonał Nasra 12:7 w kwalifikacjach i 9:3 w wyścigach - biorąc pod uwagę zawody ukończone przez obu - lecz Brazylijczykowi udało się raz finiszować w czołowej dziesiątce. Podczas GP Monako mieli kolizję ze sobą.
Latem Sauber przeszedł w ręce firmy inwestycyjnej Longbow Finance, która jest powiązana ze sponsorami Ericssona.
Sezon 2017 był kolejnym spędzonym na tyle stawki. Znów ani razu nie zapunktował. Jako jedyny zawodnik, który startował cały rok.
Bolid Saubera wydawał się najwolniejszy ze wszystkich, aczkolwiek nowy kierowca ekipy Pascal Wehrlein zdobył nim 5 oczek.
Niedyspozycja Wehrleina na początku sezonu (spowodowana wypadkiem w Race of Champions) sprawiła, że w pierwszych dwóch wyścigach Ericsson dzielił garaż z nowicjuszem Antonio Giovinazzim. Wygrywał z nim, ale nieznacznie.
Szwed w ciągu roku dwukrotnie zajął 11. miejsce. W Azerbejdżanie pewnie byłby dziesiąty, gdyby nie polecenie zespołu, aby przepuścił Wehrleina.
Mimo uzyskiwania gorszych wyników od partnera ponownie utrzymał się w teamie na następny sezon, zaś junior Mercedesa stracił posadę na rzecz juniora Ferrari - Charlesa Leclerca.
W 2018 roku jeździł chyba najlepiej w karierze. Sześć razy uplasował się w strefie punktowej i zajął 17. pozycję w klasyfikacji generalnej. Pokonał więc trzech rywali.
Z Leclerkiem wyraźnie przegrał, aczkolwiek początkowo trochę niespodziewanie prezentował się lepiej od utalentowanego debiutanta.
Choć Szwed był w życiowej formie, okazało się, że to jego ostatni sezon w F1. Co prawda pozostał w Sauberze na kolejny rok, lecz tylko jako kierowca rezerwowy.
Droga do Formuły 1
Przygoda Ericssona z wyścigami zaczęła się od zaimponowania Fredrikowi Ekblomowi, byłemu kierowcy Champ Car, Le Mans oraz Touring Car. W 1998 roku 9-letni Marcus przyszedł na jego tor kartingowy i od razu niemal pobił rekord okrążenia.
Ścigając się w juniorskich zawodach kartingowych na terenie Szwecji, Ericsson następnie zwrócił uwagę słynnego Kenny'ego Bracka, byłego mistrza serii IndyCar i zwycięzcy wyścigu Indianapolis 500.
W 2007 roku Ericsson jako 16-latek przesiadł się do jednomiejscowego bolidu. Znajomości Ekbloma i pieniądze Bracka zapewniły mu starty w Brytyjskiej Formule BMW.
Podczas debiutanckiego sezonu Marcus sensacyjnie wywalczył mistrzostwo, z 7 zwycięstwami i 11 pierwszymi polami startowymi na koncie.
W roku 2008 przeszedł do Brytyjskiej Formuły 3. Zajął tam piąte miejsce.
Na kolejny sezon odważnie opuścił Europę i podjął rywalizację w Japońskiej Formule 3. Odnosząc pięć wygranych, został czempionem. Był to jego drugi tytuł w przeciągu trzech lat. Po tym sukcesie dostał test w Formule 1. Poprowadził bolid mistrzowskiego teamu Brawn GP.
Pod koniec 2009 roku przystąpił jeszcze do azjatyckiego sezonu serii GP2, nazywanej przedsionkiem Formuły 1. Wypadł tam średnio.
Mimo to w 2010 roku Ericsson zaliczył już główny sezon GP2. Odniósł jedną wygraną, ale reszta jego startów wyglądała blado. W klasyfikacji generalnej był dopiero 17.
Drugi sezon w GP2, spędzony z innym zespołem, przyniósł awans o 10 lokat. Ericsson dwukrotnie stanął na podium, ale tym razem ani razu na jego najwyższym stopniu.
W 2012 roku znów zwyciężył jeden wyścig, dołożył cztery inne podia i w tabeli łącznej podskoczył o kolejne dwie pozycje, zajmując już 8. miejsce.
Na sezon 2013 przeszedł do stajni DAMS, mistrza GP2. Ponownie wygrał jedne zawody oraz zdobył cztery inne podia, zaś w generalce doszedł do 6. pozycji. Bądź co bądź oczekiwania były wyższe.
Formuła 1
Na 2014 rok awansował do Formuły Jeden, z dużą pomocą sponsorów zdobywając kokpit u Caterhama. Pierwszy sezon najsłabszym bolidem na torze nie był udany. Nie tylko jeździł na końcu stawki, ale i regularnie przegrywał z zespołowym partnerem Kamui Kobayashim. Co więcej, gdy Kobayashiego zastąpił na GP Belgii as 24-godzinnego wyścigu Le Mans, Andre Lotterer, Ericsson okazał się wolniejszy w kwalifikacjach także od niego i to o całą sekundę, chociaż 32-letni Niemiec nigdy wcześniej w ogóle nie startował w F1.
Marcus bądź co bądź miał swoje momenty - w GP Monako finiszował na 11. miejscu.
Wobec upadku Caterhama, przestał ścigać się trzy rundy przed końcem sezonu.
Choć w sumie wypadł blado, przy wsparciu sponsorów niespodziewanie awansował na 2015 rok do poszukującego dodatkowych źródeł dochodu Saubera.
Sezon 2015 był już znacznie lepszy. Bolidem ze środka stawki pięciokrotnie zapunktował, aczkolwiek mimo tego nie poprawił 18. miejsca w tabeli łącznej z zeszłego roku.
Poza tym zgromadził trzy razy mniej oczek niż zespołowy partner, debiutant Felipe Nasr. Ale w kwalifikacjach przegrał z nim tylko 9:10.
W 2016 roku otrzymując słaby samochód nie zdobył ani jednego punktu i zajął 22. pozycję w generalce, najniższą spośród kierowców, którzy jeździli przez cały sezon.
Niespodziewanie pokonał Nasra 12:7 w kwalifikacjach i 9:3 w wyścigach - biorąc pod uwagę zawody ukończone przez obu - lecz Brazylijczykowi udało się raz finiszować w czołowej dziesiątce. Podczas GP Monako mieli kolizję ze sobą.
Latem Sauber przeszedł w ręce firmy inwestycyjnej Longbow Finance, która jest powiązana ze sponsorami Ericssona.
Sezon 2017 był kolejnym spędzonym na tyle stawki. Znów ani razu nie zapunktował. Jako jedyny zawodnik, który startował cały rok.
Bolid Saubera wydawał się najwolniejszy ze wszystkich, aczkolwiek nowy kierowca ekipy Pascal Wehrlein zdobył nim 5 oczek.
Niedyspozycja Wehrleina na początku sezonu (spowodowana wypadkiem w Race of Champions) sprawiła, że w pierwszych dwóch wyścigach Ericsson dzielił garaż z nowicjuszem Antonio Giovinazzim. Wygrywał z nim, ale nieznacznie.
Szwed w ciągu roku dwukrotnie zajął 11. miejsce. W Azerbejdżanie pewnie byłby dziesiąty, gdyby nie polecenie zespołu, aby przepuścił Wehrleina.
Mimo uzyskiwania gorszych wyników od partnera ponownie utrzymał się w teamie na następny sezon, zaś junior Mercedesa stracił posadę na rzecz juniora Ferrari - Charlesa Leclerca.
W 2018 roku jeździł chyba najlepiej w karierze. Sześć razy uplasował się w strefie punktowej i zajął 17. pozycję w klasyfikacji generalnej. Pokonał więc trzech rywali.
Z Leclerkiem wyraźnie przegrał, aczkolwiek początkowo trochę niespodziewanie prezentował się lepiej od utalentowanego debiutanta.
Choć Szwed był w życiowej formie, okazało się, że to jego ostatni sezon w F1. Co prawda pozostał w Sauberze na kolejny rok, lecz tylko jako kierowca rezerwowy.
| Marcus Ericsson - bio i statystyki | |
|---|---|
| Data urodzenia | 2 września 1990 roku |
| Narodowość | Szwed |
| Reprezentowany zespoły | Caterham Sauber |
| Zwycięstwa | 0 |
| Punkty | 18 |
| Wyścigi | 97 |
| Pierwsze pola startowe | 0 |
| Podia | 0 |
| Debiut | GP Australii 2014 |
| Ostatni start | GP Abu Zabi 2018 |
| Najlepszy wynik | 8. miejsce |
| Marcus Ericsson - kalendarium | |
| 2007 | Brytyjska Formuła BMW - mistrzostwo |
| 2008 | Brytyjska Formuła 3 - 5. miejsce GP Makau - nie ukończył |
| 2009 | Japońska Formuła 3 - mistrzostwo GP Makau - 4. miejsce Brytyjska Formuła 3 - sześć startów (dwa zwycięstwa) |
| 2010 | GP2 - 17. miejsce Azjatycka GP2 - cztery starty |
| 2011 | GP2 - 10. miejsce Azjatycka GP2 - 6. miejsce Finał GP2 - 2. miejsce |
| 2012 | GP2 - 8. miejsce |
| 2013 | GP2 - 6. miejsce |
| 2014 | Formuła 1 (Caterham) - 18. miejsce (0 punktów) |
| 2015 | Formuła 1 (Sauber) - 18. miejsce (9 punktów) |
| 2016 | Formuła 1 (Sauber) - 22. miejsce (0 punktów) |
| 2017 | Formuła 1 (Sauber) - 20. miejsce (0 punktów) |
| 2018 | Formuła 1 (Sauber) - 17. miejsce (9 punktów) |
Tapety 
Łożysko toczne - co to jest i jak jest zbudowane
Gaz-M20 Pobieda: zapomniany pierwowzór FSO Warszawy
American Truck Simulator: Colorado oficjalnie zapowiedziane
Na Co Zwracać Uwagę, Kupując Pierwszy Motocykl?
Niezwykły triumf Kajetanowicza i Szczepaniaka, Polacy wygrywają Rajd Portugalii! 1440x900_b8.jpg)
Tapety Dodge 
Pebble Beach Tour d'Elegance 2010 
rFactor - tapety Hi-Res część pierwsza 
