Wspomnienie Bruce'a McLarena w 40. rocznicę śmierci

Wczoraj minęło 40 lat od śmierci Bruce'a McLarena, Nowozelandczyka, od którego nazwiska wzięła nazwę jedna z najlepszych stajni w historii F1.

Bruce, syn Lesa i Ruth McLarenów urodził się 30 sierpnia 1937. W wieku 9 lat zdiagnozowano u niego chorobę Perthesa, z powodu której jego lewa noga była krótsza od prawej, a McLaren utykał do końca życia. Jako nastolatek sporo czasu spędzał w zakładzie naprawczym swoich rodziców w Remuera, znajdującym się o 2. i pół mili od centrum Auckland. Z tego okręgu pochodził również przyszły pierwszy zdobywca Mount Everestu - Sir Edmund Hillary.

Pomimo tego, że nazwisko McLaren kojarzy się z konstruktorem bolidów, Bruce rozpoczynał swoją karierę jako kierowca wyścigowy. Swój debiut zaliczył już w wieku 14. lat prowadząc Austina 7 Ulster. Jego kolejne samochody to Ford 10, Austin-Healey i Cooper Climax w specyfikacji Formuły 2, którym zdobył wicemistrzostwo Nowej Zelandii w sezonie 1957/58.

Zdolnego młokosa zauważył późniejszy mistrz świata F1 Jack Brabham oraz organizator lokalnego Grand Prix. McLaren został wybrany najlepszym debiutantem roku 1958' i wytypowany do reprezentowania Nowej Zelandii w Europie. To pozwoliło mu na załapanie się do zespołu Coopera. Już podczas swojego pierwszego wyścigu na torze Nurburgring McLaren zaskoczył wszystkich doskonałą jazdą. Startując w samochodzie F2, w łączonym wyścigu serii F1 i F2 dojechał na 5. miejscu, wyprzedając wszystkich kierowców ze swojej kategorii.Rok później był już w zespole F1 Coopera. Jeżdżąc u boku Jacka Brabhama w swoim debiutanckim sezonie udało mu się wygrać Grand Prix USA, tym samym stając się najmłodszym zwycięzcą GP mając zaledwie 22 lata i 80 dni.Kolejne wygrane dla zespołu Coopera odniósł w sezonie 1960 w Argentynie oraz w 1962 roku w Monako. Chociaż nigdy nie został mistrzem świata, McLaren zdobył tytuł wicemistrza oraz dwukrotnie zajmował 3. miejsce w klasyfikacji kierowców.

W 1962 roku McLaren założył zespół Bruce McLaren Motor Racing Ltd, znany dzisiaj jako McLaren Racing. Opuszczając Coopera w sezonie 1965 postąpił podobnie do Brabhama wstępując w 1966 w szeregi swojego własnego zespołu wyścigowego.W pierwszych dwóch sezonach udało mu się zdobyć zaledwie po 3 punkty w każdym, ale już w sezonie 1968 jeżdżąc razem z Dennym Hulmem wspiął się na 5. pozycję w klasyfikacji kierowców. W tym samym roku po raz ostatni znalazł się na pierwszym miejscu podium, po wyścigu o Grand Prix Belgii.Rok później pomimo braku wygranych McLaren był 3. w klasyfikacji kierowców. Równie wiele sukcesów Nowozelandczyk odnosił w serii Can-Am. W sezonie 1967 jego zespół wygrał 5 z 6. wyścigów, a rok później 4 z 6. Następny rok był rokiem dominacji McLarena w serii Can-Am jego bolidy wygrały wszystkie 11 wyścigów, dwukrotnie prowadząc do sytuacji, gdzie na podium stali sami kierowcy zespołu (McLaren, Hulme, Donohue).Prawdopodobnie McLaren do swojego dorobku mógłby dopisać kolejne sukcesy, gdyby nie wypadek 2 czerwca 1970 roku na torze Goodwood. Bolid M8D prowadzony przez 32-latka wyleciał z toru uderzając w stanowisko sędziów wyścigowych. McLaren zginął na miejscu.

Być może McLaren podzieliłby los innych tragicznie zmarłych kierowców F1, gdyby nie sukcesy jego zespołu odnoszone po śmierci założyciela. Stajnia prowadzona przez Teddy Mayera, Rona Dennisa i Martina Whitmarsha wywalczyła 8 tytułów mistrzowskich wśród konstruktorów i 11 wśród kierowców - plasując się w statystykach na 3. miejscu za Ferrari i Williamsem, oraz 2. jeśli chodzi o liczbę zdobytych punktów - 3553,5.

Dublet Jensona Buttona i Lewisa Hamiltona podczas Grand Prix Turcji oznaczał 167 wygraną w historii zespołu i symbolicznym oddaniem hołdu założycielowi zespołu na tydzień przed 40 rocznicą jego śmierci.