Duńczyk, kierowca zespołu Haas. Uchodzi za jednego z najagresywniej ścigających się zawodników w Formule 1. Ma w dorobku jedno podium, zdobyte w debiucie. Startuje z numerem 20.
Droga do Formuły 1
Pasję do wyścigów samochodowych Kevin odziedziczył po tacie. Zaczął jeszcze jako brzdąc, gdy ojciec kupił mu bolid-zabawkę z silnikiem. Już wtedy wiedziano, które barwy ma reprezentować - to był samochodzik McLarena. Jan Magnussen bronił barw tej ekipy w swoich pierwszych zawodach F1.
Po udanej karierze w kartingu, Kevin Magnussen przesiadł się do jednomiejscowego bolidu na 2008 rok. Zaczął z wysokiego C, sięgając po tytuł mistrza Duńskiej Formuły Ford. Na 15 wyścigów, wygrał 11. Dodatkowo zaliczał pojedyncze występy w innych seriach o podobnym poziomie, m. in. niemieckiej ADAC Formel Masters.
Na sezon 2009 przeskoczył do Formuły Renault 2.0. Wywalczył drugie miejsce w Północnoeuropejskiej odmianie tych mistrzostw, ulegając jedynie Antonio Felixowi da Coście. Jedno zwycięstwo, jedenaście innych podiów i dwa pierwsze pola startowe zapewniły mu tytuł "Debiutanta Roku".
Ścigał się również w Europejskim Pucharze FR 2.0 - tam był siódmy.
W 2010 roku awansował do Niemieckiej Formuły 3 i wygrał pierwszy wyścig sezonu. Potem dołożył jeszcze dwa kolejne triumfy oraz 5 niższych stopni podium. Ostatecznie zajął trzecią lokatę klasyfikacji generalnej. Lepsi byli tylko Tom Dillmann i Daniel Abt. Znów został uznany "Debiutantem Roku".
Sukcesy Magnussena zostały zauważone w Formule 1. McLaren jeszcze tego samego roku włączył go do swojego programu szkolenia młodych kierowców.
Na sezon 2011 przeskoczył do Brytyjskiej Formuły 3. Został tam wicemistrzem, nie dając rady jedynie Felipe Nasrowi. Wystąpił dodatkowo w prestiżowym Grand Prix Makau F3, finiszując siódmy, a także w Masters of Formuła 3 na torze Zandvoort, gdzie wywalczył trzecie miejsce.
W 2012 roku rozpoczął starty w Formule Renault 3.5, czyli najwyższej z juniorskich "formuł". Debiutancki sezon tam okazał się sezonem na zbieranie nauki - po jednej wygranej i dwóch innych podiach, zajął 7. pozycję w generalce.
Jesienią pierwszy raz poprowadził bolid F1, wystawiony przez McLarena na testach dla młodych kierowców w Abu Zabi. Uzyskał najlepszy czas pierwszego dnia zajęć i zdobył Superlicencję. Jego jazda zaimponowała stajni z Woking.
Sezon 2013 był przełomowym dla Magnussena. Rywalizując w Formule Renault 3.5 z uporem, konsekwencją oraz zimną głową, zdobył tytuł. Dzięki bardzo mocnej końcówce, wyraźnie odskoczył w punktacji rywalowi do mistrzostwa Stoffelowi Vandoorne, innemu podopiecznemu McLarena. Łącznie wygrał sześć wyścigów, ale stracił jedno zwycięstwo na skutek dyskwalifikacji za nieprzepisowy samochód. Przez 18 zawodów, tylko trzy razy zabrakło go na podium.
Magnussen tego roku ponownie wystąpił na testach F1 dla młodych kierowców (tym razem na Silverstone) i ponownie oczarował McLarena.
Formuła 1
Brytyjski zespół postanowił ściągnąć go do Formuły 1. Pierwotnie planowano, by spędził debiutancki sezon w mniejszym teamie, ale gdy poszukiwania kokpitu u konkurencji nie przyniosły skutku, McLaren odważnie zdecydował się mianować Magnussena swoim kierowcą wyścigowym na 2014 rok. Kevin zastąpił Sergio Pereza u boku doświadczonego Jensona Buttona, byłego mistrza świata królowej sportów motorowych.
Debiutancki sezon zaczął się dla Magnussena wyśmienicie, od sensacyjnego podium w pierwszym wyścigu o GP Australii. Potem było jednak słabiej. Często wikłając się w kontaktowe pojedynki, już nie finiszował wyżej niż piąty i zajął 11. miejsce w klasyfikacji generalnej, z przeszło dwukrotnie mniejszym dorobkiem punktowym niż drugi kierowca McLarena - Jenson Button.
McLaren ściągnął na sezon 2015 do składu kierowców Fernando Alonso i po długich zastanowieniach zadecydował, że zwolni Hiszpanowi miejsce kosztem Magnussena, degradując go z powrotem do roli rezerwowego teamu.
Po roku przerwy w startach, Magnussen odzyskał posadę kierowcy wyścigowego na sezon 2016, rzutem na taśmę dołączając do reaktywowanego zespołu Renault - zamiast Pastora Maldonado.
Ale otrzymał niekonkurencyjny bolid, którym tylko dwukrotnie zapunktował. Najpierw był 7. w GP Rosji, potem 10. w GP Singapuru.
W GP Belgii potężnie rozbił się na wyjściu ze słynnego zakrętu Eau Rouge toru Spa-Francorchamps, szczęśliwie nie odniósł żadnych poważnych obrażeń. Tylko skaleczył kostkę.
Zajął 16. miejsce w klasyfikacji generalnej. Był wyraźnie lepszy od zespołowego partnera, debiutanta Jolyona Palmera.
Na sezon 2017 przeszedł do ekipy Haas w miejsce Estebana Gutierreza.
W kolejnym nowym teamie radził sobie średnio. Podskoczył o dwa miejsca w generalce, plasując się na 14. pozycji, ale przegrał wewnątrzzespołowy pojedynek z Romainem Grosjeanem. Był gorszy o 9 punktów.
Poza tym dorobił się opinii torowego rozrabiaki, zachodząc za skórę m. in. Nico Hulkenbergowi (który zajął jego miejsce w Renault) i Fernando Alonso. Z pierwszym z wymienionych miał ostrą wymianę zdań po GP Węgier.
Rok 2018 był najbardziej udany w jego karierze, patrząc na klasyfikację generalną. Jeździł nadal kontrowersyjnie, ale na tyle szybko, skutecznie i powtarzalnie, że rywalizował o miano najlepszego kierowcy za plecami zawodników trzech czołowych ekip.
Ostatecznie zajął 9. miejsce w tabeli łącznej - gromadząc prawie trzy razy więcej punktów niż w poprzednim sezonie.
Sklasyfikowany w czołowej dziesiątce na mecie większości wyścigów, przejął od Grosjeana rolę lidera Haasa. Uzbierał 19 oczek więcej niż Francuz, który miał dużo incydentów.
Ciekawostki:
- Jego ojciec Jan Magnussen również był kierowcą Formuły 1, choć krótko. W latach 1995-1998 przystąpił do 25 wyścigów, zdobywając zaledwie jeden punkt. Podczas swoich pierwszych zawodów poprowadził McLarena za niedysponowanego Mikę Hakkinena, później reprezentował ekipę Stewart.
- Uwielbia filmy z amerykańskim aktorem komediowym Willem Ferrellem.
- Poświęca wolny czas na słuchanie muzyki, grę w golfa i karting.
Droga do Formuły 1
Pasję do wyścigów samochodowych Kevin odziedziczył po tacie. Zaczął jeszcze jako brzdąc, gdy ojciec kupił mu bolid-zabawkę z silnikiem. Już wtedy wiedziano, które barwy ma reprezentować - to był samochodzik McLarena. Jan Magnussen bronił barw tej ekipy w swoich pierwszych zawodach F1.
Na sezon 2009 przeskoczył do Formuły Renault 2.0. Wywalczył drugie miejsce w Północnoeuropejskiej odmianie tych mistrzostw, ulegając jedynie Antonio Felixowi da Coście. Jedno zwycięstwo, jedenaście innych podiów i dwa pierwsze pola startowe zapewniły mu tytuł "Debiutanta Roku".
Ścigał się również w Europejskim Pucharze FR 2.0 - tam był siódmy.
Sukcesy Magnussena zostały zauważone w Formule 1. McLaren jeszcze tego samego roku włączył go do swojego programu szkolenia młodych kierowców.
Na sezon 2011 przeskoczył do Brytyjskiej Formuły 3. Został tam wicemistrzem, nie dając rady jedynie Felipe Nasrowi. Wystąpił dodatkowo w prestiżowym Grand Prix Makau F3, finiszując siódmy, a także w Masters of Formuła 3 na torze Zandvoort, gdzie wywalczył trzecie miejsce.
W 2012 roku rozpoczął starty w Formule Renault 3.5, czyli najwyższej z juniorskich "formuł". Debiutancki sezon tam okazał się sezonem na zbieranie nauki - po jednej wygranej i dwóch innych podiach, zajął 7. pozycję w generalce.
Jesienią pierwszy raz poprowadził bolid F1, wystawiony przez McLarena na testach dla młodych kierowców w Abu Zabi. Uzyskał najlepszy czas pierwszego dnia zajęć i zdobył Superlicencję. Jego jazda zaimponowała stajni z Woking.
Sezon 2013 był przełomowym dla Magnussena. Rywalizując w Formule Renault 3.5 z uporem, konsekwencją oraz zimną głową, zdobył tytuł. Dzięki bardzo mocnej końcówce, wyraźnie odskoczył w punktacji rywalowi do mistrzostwa Stoffelowi Vandoorne, innemu podopiecznemu McLarena. Łącznie wygrał sześć wyścigów, ale stracił jedno zwycięstwo na skutek dyskwalifikacji za nieprzepisowy samochód. Przez 18 zawodów, tylko trzy razy zabrakło go na podium.
Magnussen tego roku ponownie wystąpił na testach F1 dla młodych kierowców (tym razem na Silverstone) i ponownie oczarował McLarena.
Formuła 1
Brytyjski zespół postanowił ściągnąć go do Formuły 1. Pierwotnie planowano, by spędził debiutancki sezon w mniejszym teamie, ale gdy poszukiwania kokpitu u konkurencji nie przyniosły skutku, McLaren odważnie zdecydował się mianować Magnussena swoim kierowcą wyścigowym na 2014 rok. Kevin zastąpił Sergio Pereza u boku doświadczonego Jensona Buttona, byłego mistrza świata królowej sportów motorowych.
Debiutancki sezon zaczął się dla Magnussena wyśmienicie, od sensacyjnego podium w pierwszym wyścigu o GP Australii. Potem było jednak słabiej. Często wikłając się w kontaktowe pojedynki, już nie finiszował wyżej niż piąty i zajął 11. miejsce w klasyfikacji generalnej, z przeszło dwukrotnie mniejszym dorobkiem punktowym niż drugi kierowca McLarena - Jenson Button.
McLaren ściągnął na sezon 2015 do składu kierowców Fernando Alonso i po długich zastanowieniach zadecydował, że zwolni Hiszpanowi miejsce kosztem Magnussena, degradując go z powrotem do roli rezerwowego teamu.
Po roku przerwy w startach, Magnussen odzyskał posadę kierowcy wyścigowego na sezon 2016, rzutem na taśmę dołączając do reaktywowanego zespołu Renault - zamiast Pastora Maldonado.
Ale otrzymał niekonkurencyjny bolid, którym tylko dwukrotnie zapunktował. Najpierw był 7. w GP Rosji, potem 10. w GP Singapuru.
W GP Belgii potężnie rozbił się na wyjściu ze słynnego zakrętu Eau Rouge toru Spa-Francorchamps, szczęśliwie nie odniósł żadnych poważnych obrażeń. Tylko skaleczył kostkę.
Zajął 16. miejsce w klasyfikacji generalnej. Był wyraźnie lepszy od zespołowego partnera, debiutanta Jolyona Palmera.
Na sezon 2017 przeszedł do ekipy Haas w miejsce Estebana Gutierreza.
W kolejnym nowym teamie radził sobie średnio. Podskoczył o dwa miejsca w generalce, plasując się na 14. pozycji, ale przegrał wewnątrzzespołowy pojedynek z Romainem Grosjeanem. Był gorszy o 9 punktów.
Poza tym dorobił się opinii torowego rozrabiaki, zachodząc za skórę m. in. Nico Hulkenbergowi (który zajął jego miejsce w Renault) i Fernando Alonso. Z pierwszym z wymienionych miał ostrą wymianę zdań po GP Węgier.
Rok 2018 był najbardziej udany w jego karierze, patrząc na klasyfikację generalną. Jeździł nadal kontrowersyjnie, ale na tyle szybko, skutecznie i powtarzalnie, że rywalizował o miano najlepszego kierowcy za plecami zawodników trzech czołowych ekip.
Ostatecznie zajął 9. miejsce w tabeli łącznej - gromadząc prawie trzy razy więcej punktów niż w poprzednim sezonie.
Sklasyfikowany w czołowej dziesiątce na mecie większości wyścigów, przejął od Grosjeana rolę lidera Haasa. Uzbierał 19 oczek więcej niż Francuz, który miał dużo incydentów.
Ciekawostki:
- Jego ojciec Jan Magnussen również był kierowcą Formuły 1, choć krótko. W latach 1995-1998 przystąpił do 25 wyścigów, zdobywając zaledwie jeden punkt. Podczas swoich pierwszych zawodów poprowadził McLarena za niedysponowanego Mikę Hakkinena, później reprezentował ekipę Stewart.
- Uwielbia filmy z amerykańskim aktorem komediowym Willem Ferrellem.
- Poświęca wolny czas na słuchanie muzyki, grę w golfa i karting.
| Kevin Magnussen - bio | |
|---|---|
| Data urodzenia | 5 października 1992 roku |
| Narodowość | Duńczyk |
| Zespół | Haas |
| Wzrost | 174 cm |
| Waga | 68 kg |
| Numer startowy | 20 |
| Kevin Magnussen - statystyki | |
| Zwycięstwa | 0 |
| Punkty | 137 |
| Wyścigi | 81 |
| Pierwsze pola startowe | 0 |
| Podia | 1 |
| Debiut | GP Australii 2014 |
| Najlepszy wynik | 2. miejsce |
| Kevin Magnussen - wyniki w sezonie 2018 | |
| Australia | nie ukończył (źle przymocowane koło w pit-stopie) |
| Bahrajn | 5. miejsce |
| Chiny | 10. miejsce |
| Azerbejdżan | 13. miejsce |
| Hiszpania | 6. miejsce |
| Monako | 13. miejsce |
| Kanada | 13. miejsce |
| Francja | 6. miejsce |
| Austria | 5. miejsce |
| Wielka Brytania | 9. miejsce |
| Niemcy | 11. miejsce |
| Węgry | 7. miejsce |
| Belgia | 8. miejsce |
| Włochy | 16. miejsce |
| Singapur | 18. miejsce |
| Rosja | 8. miejsce |
| Japonia | nie ukończył (kolizja z Charlesem Leclerkiem) |
| USA | zdyskwalifikowany (przekroczył limit paliwa na wyścig) |
| Meksyk | 15. miejsce |
| Brazylia | 9. miejsce |
| Abu Zabi | 10. miejsce |
| Pozycja końcowa | 9. miejsce (56 punktów) |
| Kevin Magnussen - kalendarium | |
| 2008 | Duńska Formuła Ford - mistrzostwo |
| 2009 | Formuła Renault 2.0 NEC - 2. miejsce Formuła Renault 2.0 Eurocup - 7. miejsce |
| 2010 | Niemiecka Formuła 3 - 3. miejsce |
| 2011 | Brytyjska Formuła 3 - 2. miejsce |
| 2012 | Formuła Renault 3.5 - 7. miejsce |
| 2013 | Formuła Renault 3.5 - mistrzostwo Formuła 1 - kierowca rezerwowy McLarena |
| 2014 | Formuła 1 (McLaren) - 11. miejsce (55 punktów) |
| 2015 | Formuła 1 - kierowca rezerwowy McLarena |
| 2016 | Formuła 1 (Renault) - 16. miejsce (7 punktów) |
| 2017 | Formuła 1 (Haas) - 14. miejsce (19 punktów) |
| 2018 | Formuła 1 (Haas) - 9. miejsce (56 punktów) |
Tapety 
Forza Motorsport 3 - Limited Collectors Edition i Hot Hatch'e 
BMW S1000RR 
Gdyby Elon Musk i Kanye West mieli dziecko: Tesla Cybertruck po mrocznym tuningu Mansory
Nie możecie się doczekać GTA VI? Dzisiaj ściągniesz nowe samochody do ulepszonej GTA V!
Ford przywraca ducha Ameryki z Mustangiem GTD Spirit of America
Jak zwiększyć osiągi motocykla Suzuki bez dużych wydatków?
Tesla w tarapatach. Pierwszy kwartał 2025 pod znakiem spadków i politycznych zawirowań
Tapety Maserati 
