Fernando Alonso

Hiszpan, były 2-krotny mistrz świata Formuły 1. Startował w latach 2001-2018. Reprezentował zespoły Ferrari, Renault, McLaren i Minardi.

Droga do Formuły 1

Kariera Fernando Alonso pełna jest wielu oszałamiających sukcesów - pierwszy z nich odniósł już jako trzynastolatek, gdy został mistrzem Hiszpanii w kartingu. Fernando dominował również w kolejnych dwóch sezonach, a w 1996 roku został mistrzem świata.

Pierwsze międzynarodowe sukcesy sprawiły, że już wtedy zaczął być rozpoznawany przez największe nazwiska Formuły 1 - w końcu wyniki mówiły same za siebie. Po zdobyciu trzeciego tytułu mistrza Hiszpanii, młody Fernando wziął udział w mistrzostwach Europy, gdzie sezon zakończył na dobrym drugim miejscu. Sezon 1999 rok spędził ścigając się w serii Euro Open w zespole Nissana, gdzie i tym razem okazał się najlepszy. Formuła 1

W 2000 roku Fernando zadebiutował w Formule 1 w roli kierowcy testowego zespołu Minardi jednocześnie uczestnicząc w wyścigach Formuły 3000. Hiszpan swoimi występami przyciągnął uwagę największych zespołów m.in. Ferrari i Benettona. Alonso jeździł dla zespołu Astromega, a najlepszymi wynikami sezonu okazało się szóste miejsce w Australii, drugie na Węgrzech i zwycięstwo w Belgii. W klasyfikacji końcowej uplasował się na szóstym miejscu. W 2001 roku kontynuował zbieranie doświadczeń w zespole Minardi - tym razem jako kierowca wyścigowy. Pomimo, że nie zdobył żadnego punktu, zyskał uznanie szefów Renault i w 2002 roku pełnił rolę kierowcy testowego francuskiego zespołu.

Po sezonie pełnym testów Alonso zadebiutował w wyścigu. Hiszpan niespodziewanie odniósł pierwsze zwycięstwo w karierze podczas Grand Prix Węgier i został najmłodszym zwycięzcą w historii Formuły 1. Fernando zakończył sezon 2003 z dorobkiem 55 punktów, co dało mu doskonałe szóste miejsce w klasyfikacji końcowej.

Rok 2004 rozpoczął się dla Hiszpana trzecim miejscem w Australii, jednak następne podium nadeszło dopiero w drugiej części sezonu na torze Magny-Cours. Również na Hockenheim i Hungaroring Alonso stanął na pudle, jednak w tym sezonie nie udało mu się wygrać.

Rok 2005 był przełomowy w karierze Fernando - siedem razy triumfował i w wieku 24 lat został najmłodszym w historii mistrzem świata! Alonso doskonale wykorzystał wspaniały bolid Renault R25 i w klasyfikacji końcowej pokonał Kimiego Raikkonena z przewagą 21 punktów dając Renault pierwszy w historii tytuł w klasyfikacji konstruktorów.

W grudniu 2005 roku Alonso zaskoczył świat ogłaszając swoje przejście do McLarena z dniem 1 stycznia 2007. Planowane rozstanie nie wpłynęło jednak na wyniki i Hiszpan we wspaniałym stylu rozpoczął sezon 2006 zdobywając 84 punkty w pierwszych 9 wyścigach sezonu! Wszystko wskazywało na to, że bez problemów zdobędzie kolejny tytuł mistrzowski, jednak szarża Michaela Schumachera w Ferrari sprawiła, ze walka o tytuł trwała do ostatnich metrów ostatniego wyścigu. Ostatecznie Fernando Alonso o 13 punktów wyprzedził legendarnego Niemca i zdobył swój drugi tytuł z rzędu.

Rok 2007 miałbyć spełnieniem marzeń dla Hiszpana. Pozycja nr 1 w legendarnej ekipie zapewniała na papierze sukces. Zapewne byłoby tak, gdyby nie Lewis Hamilton. Pierwsze niesnaski pojawiły się już po pierwszych wyścigach, w których Hamilton nie uląkł się sławie Hiszpana i podjął z nim otwartą walkę na torze. W rezultacie dał znać południowy temperament Alonso, który czuł się niedoceniany w ekipe. Do końca sezonu obaj kierowcy prawie ze sobą nie rozmawiali. Pomimo, że sezonu 2007 r. trudno uznać za nieudany (do mistrzostwa świata zabrakło 1 punktu) to Alonso zdecydował się odejść z ekipy i powrócić do Renault.

Na początku 2008 roku okazało się, że Alonso trafił z deszczu pod rynnę. Bolid kilka sekund wolniejszy od najlepszych nie dawał szansę walki nawet o podium. przebudzenie nastąpiło w drugiej połowie sezonu. Dwa fantastyczne zwycięstwa w Singapurze i Japonii przywróciły wiarę we własne umiejętności Alonso.

Przed zbliżającym się sezonem pojawiałą się opinie, że Hiszpan wróci do walki o mistrzostwa świata. Pierwsze testy R29 nie napawają taką nadzieją. Czy zatem dwukrotnego mistrza świata czeka kolejny rok rozczarowań?

Sezon 2009 okazał się dla Hiszpana jednym z najgorszych w całej karierze. Był to również ostatni rok z ekipą Renault. Bolid R29 spisywał się fatalnie, a kierowca zdołał wywalczyć tylko jedno miejsce na podium - zajął trzecie miejsce podczas Grand Prix Singapuru. 26 punktów zdobytych w sezonie dało mu 9 miejsce w klasyfikacji generalnej kierowców.

30 września 2009 roku Fernando Alonso podpisał 3 letni kontrakt z Ferrari, gdzie zastąpił Kimiego Raikkonena.

Sezon 2010 Alonso zaczął idealnie od wygranej, potem było nieco gorzej, ale Hiszpan cały czas był w czołówce. W trakcie Grand Prix Niemiec na Hockenheim Ferrari zdecydowało się postawić wszystko na Alonso i od tego czasu hiszpański kierowca rozpoczął pościg za czołówką. Przed ostatnim wyścigiem w Abu Zabi był liderem, ale przez błędy taktyczne przegrał mistrzostwo z Sebastianem Vettelem.

Na rok 2011 Ferrari przygotowało bolid wyraźnie słabszy od maszyn Red Bulla i McLarena, mimo to Alonso odniósł jeden triumf, mijając linię mety jako pierwszy w Wielkiej Brytanii. Zaimponował też regularnością, dziewięciokrotnie stając na podium i zdobywając punkty we wszystkich wyścigach oprócz GP Kanady, którego nie ukończył kolidując z Jensonem Buttonem. Ugruntował swoją pozycję lidera Scuderii, wyraźnie górując nad zespołowym partnerem Felipe Massą. W klasyfikacji generalnej uplasował się na czwartej lokacie, gromadząc jeden punkt mniej niż trzeci Mark Webber z Red Bull Racing.

W sezonie 2012 stajnia Ferrari przygotowała mu bolid początkowo nie należący do czołówki i prawdopodobnie nigdy nie najszybszy, mimo to odniósł nim trzy zwycięstwa - w GP Malezji, GP Europy oraz GP Niemiec. Na wakacyjną przerwę udał się z aż 40-punktowym prowadzeniem w klasyfikacji generalnej, ale odrodzenie dominacji Red Bull Racing podczas drugiej połowy roku oraz nieukończenie dwóch wyścigów sprawiły, że chociaż wywalczył łącznie aż 13 podiów, przegrał walkę o mistrzowski tytuł z Sebastianem Vettelem o trzy oczka.

Sezon 2013 rozpoczął ze zmiennym szczęściem - wygrał GP Chin i domowe GP Hiszpanii, ale w GP Malezji, GP Bahrajnu oraz GP Monako zabrakło go na czołowych pozycjach. Z czasem bolid Ferrari stał się dopiero czwartą siłę w stawce, a Alonso stracił kontakt punktowy z liderem klasyfikacji generalnej i obrońcą tytułu Sebastianem Vettelem.

Znów pewnie sięgnął po tytuł wicemistrza, jednak biorąc pod uwagę ambicje jego oraz Scuderii, był to kolejny rok - porażka. W trakcie sezonu pomiędzy Hiszpanem, a włoskim zespołem pojawiły się spięcia.

Sezon 2014 był najgorszym Alonso w Ferrari. Po rewolucji technicznej w F1 stajnia z Maranello zamiast wrócić na szczyt, jeszcze straciła na konkurencyjności.

Alonso nie zwyciężył żadnych zawodów i zajął tylko 6. miejsce w klasyfikacji generalnej, z dwoma podiami na koncie.

Jedynym pocieszeniem było całkowite zdominowanie nowego partnera zespołowego, innego dawnego mistrza świata Kimiego Raikkonena, który przez cały rok poważnie zmagał się z charakterystyką bolidu.

Alonso postanowił opuścić Ferrari i przejść na sezon 2015 znów do McLarena, zapowiadającego powrót na szczyt F1 z pomocą Hondy, która ponownie została dostawcą silników dla brytyjskiej ekipy.

Sezon 2015 w nowym-starym zespole okazał się jednak prawdziwą katastrofą - i to głównie przez jednostkę napędową Hondy, która była zupełnie niekonkurencyjna oraz bardzo awaryjna.

Sfrustrowany Alonso tylko dwukrotnie zapunktował i uplasował się dopiero na 17. lokacie w tabeli łącznej. Niżej niż zespołowy partner Jenson Button.

Poza tym, nie wziął udziału w inauguracyjnym GP Australii, odpoczywając po tajemniczym wypadku na zimowych testach.

Jedynym pozytywem było świetne biorąc pod uwagę formę zespołu 5. miejsce w GP Węgier.

W 2016 roku dalej znajdował się poza czołówką, aczkolwiek uzyskiwał już lepsze wyniki. Przede wszystkim dzięki wzrostowi osiągów i spadku liczby awarii silnika Hondy.

Dwukrotnie zajął 5. miejsce, zgromadził łącznie 54 punkty i uplasował się w klasyfikacji generalnej na 10. lokacie - pięć pozycji przed Buttonem.

Ale znów przydarzył mu się poważny wypadek. W GP Australii zahaczył o Estebana Gutierreza i z ogromną prędkością koziołkował bolidem, który zamienił się we wrak. Sam Hiszpan doznał odmy opłucnowej oraz pęknięcia żeber, przez co ominął GP Bahrajnu.

Rok 2017 był kolejnym bez przełomu. Honda tym razem nie zrobiła postępu. Zupełnie przebudowując swój silnik nawet się cofnęła. Znalazło to przełożenie na wyniki Alonso.

Tylko osiem razy dojechał do mety, zgromadził 17 punktów i znalazł się na 15. pozycji w generalce. Na pocieszenie zwykle górował nad nowym partnerem zespołowym Stoffelem Vandoorne'em i sensacyjnie wygrał pierwszy segment kwalifikacji na torze Silverstone.

W kwietniu nie wziął udziału w GP Rosji, ponieważ stracił moc jeszcze zanim ruszył wyścig.

Z kolei w maju ominął GP Monako, aby spróbować sił w Indianapolis 500. Walczył w czołówce legendarnego wyścigu serii IndyCar, ale odpadł przez... następną awarię silnika Hondy.

We wrześniu McLaren ogłosił, że rozstaje się z Japończykami i od przyszłego roku będzie używał silnika Renault. Alonso niechciany w żadnym z czołowych teamów (choć cały czas uchodził za jednego z najlepszych kierowców), miesiąc później podpisał nowy kontrakt z zespołem z Woking.

Hiszpan liczył, że zmiana jednostki napędowej pozwoli McLarenowi wstać z kolan i gonić czołówkę, jednak rzeczywistość brutalnie zweryfikowała te ambicje. W sezonie 2018 dalej nie posiadał konkurencyjnego sprzętu. Początkowe wyniki jeszcze podtrzymywały nadzieję na lepsze jutro, ale z czasem było coraz gorzej. Pod koniec miał problemy, by przebrnąć Q1.

Ostatecznie zajął 11. miejsce w klasyfikacji łącznej. Na pocieszenie dominował w wewnątrzzespołowym pojedynku z Vandoorne'em. W kwalifikacjach pokonał go za każdym razem.

Pozbawiony szans na zwycięstwa w Formule 1, Alonso postanowił w międzyczasie startować w Długodystansowych Mistrzostwach Świata (WEC). Jeżdżąc tam dla odmiany zdecydowanie najlepszą maszyną - Toyotą LMP1 - wygrał w debiucie 24-godzinny wyścig Le Mans.

W sierpniu ogłosił to, czego wielu się spodziewało - że kończy osiemnastoletnią karierę w F1. Niemniej jednak zostawił sobie furtkę do ewentualnego powrotu w przyszłości.

Fernando Alonso - bio i statystyki
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1981 roku
Narodowość	Hiszpan
Reprezentowane zespoły	Ferrari Renault McLaren Minardi
Tytuły mistrza świata	2 (lata 2005, 2006)
Zwycięstwa	32
Punkty	1899
Wyścigi	311
Pierwsze pola startowe	22
Podia	97
Debiut	GP Australii 2001
Ostatni start	GP Abu Zabi 2018
Fernando Alonso - kalendarium
1999	Euro Open by Nissan - mistrzostwo
2000	Formuła 3000 - 4. miejsce Formula 1 - kierowca testowy zespołu Minardi
2001	Formula 1 (Minardi) - 23. miejsce (0 punktów)
2002	Formula 1 - kierowca testowy zespołu Renault
2003	Formula 1 (Renault) - 6. miejsce (55 punktów)
2004	Formula 1 (Renault) - 4. miejsce (59 punktów)
2005	Formula 1 (Renault) - mistrzostwo (133 punkty)
2006	Formula 1 (Renault) - mistrzostwo (134 punkty)
2007	Formula 1 (McLaren) - 3. miejsce (109 punktów)
2008	Formula 1 (Renault) - 5. miejsce (61 punktów)
2009	Formula 1 (Renault) - 9. miejsce (26 punktów)
2010	Formuła 1 (Ferrari) - 2. miejsce (252 punkty)
2011	Formuła 1 (Ferrari) - 4. miejsce (257 punktów)
2012	Formuła 1 (Ferrari) - 2. miejsce (278 punktów)
2013	Formuła 1 (Ferrari) - 2. miejsce (242 punkty)
2014	Formuła 1 (Ferrari) - 6. miejsce (161 punktów)
2015	Formuła 1 (McLaren) - 17. miejsce (11 punktów)
2016	Formuła 1 (McLaren) - 10. miejsce (54 punkty)
2017	Formuła 1 (McLaren) - 15. miejsce (17 punktów)
2018	Formuła 1 (McLaren) - 11. miejsce (50 punktów)