Australijczyk, kierowca Renault. Uchodzi za jednego z najlepszych zawodników Formuły 1. Ma numer startowy 3.
Droga do Formuły 1
Ściganie za kierownicą gokarta rozpoczął w wieku 9 lat, biorąc udział w rozmaitych mistrzostwach.
Od sezonu 2005 przesiadł się do bolidu, konkretnie 15-letniego Van Diemena. Wystartował nim w Zachodnioaustralijskiej Formule Ford, kończąc zmagania na ósmej pozycji.
W 2006 roku zdobył stypendium na starty w Azjatyckiej Formule BMW z zespołem Eurasia Motorsport. Podczas debiutanckiego sezonu raz ruszał do wyścigu z pierwszego pola i odniósł dwa zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej zajął trzecie miejsce. Oprócz tego posmakował Brytyjskiej Formuły BMW oraz wziął udział w Światowych Finałach tych mistrzostw, podczas których przeciął linię mety jako piąty, 14 sekund za zwycięzcą Christianem Vietorisem.
Na sezon 2007 przeszedł do Formuły Renault 2.0, startując we włoskiej oraz europejskiej edycji czempionatu. O wiele aktywniejszy był w pierwszych z wymienionych mistrzostw, gdzie wywalczył siódmą pozycję, stając raz na podium.
Na rok 2008 pozostał w Europejskiej Formule Renault 2.0, natomiast włoski odpowiednik tej serii zamienił na zachodnioeuropejski. W pierwszych mistrzostwach zajął drugie miejsce, tuż za Valtterim Bottasem, zaś w WEC pierwszy raz w życiu sięgnął po tytuł, pokonując Roberto Mehriego o 8 oczek. Oprócz tego zaliczył udany debiut w Formule 3 Euroseries, choć ze względu na gościnny charakter występu, nie został włączony do klasyfikacji generalnej czempionatu.
W sezonie 2009 przeniósł się do Brytyjskiej Formuły 3, zasilając szeregi stajni Carlin. Okazało się to strzałem w dziesiątkę, bowiem młody Australijczyk zdominował mistrzostwa, zostawiając konkurencję daleko w tyle. Poza tym wystartował w słynnym Grand Prix Makau, niestety rozbił bolid już na samym początku zawodów, pokazując się wcześniej z dobrej strony podczas sesji kwalifikacyjnych. Oprócz tego zaliczył gościnny występ w World Series by Renault oraz co ważniejsze poprowadził bolid F1 teamu Red Bull Racing, biorąc udział w testach na torze Jerez.
Udane jazdy samochodem Czerwonych Byków sprawiły, że austriacki zespół powierzył Danielowi funkcję swojego kierowcy rezerwowego na sezon 2010. Australijczyk dzielił ją z Brendonem Hartleyem, dopóki Nowozelandczyk nie został usunięty z juniorskiego programu Red Bulla. Tego roku Ricciardo nie spędził jednak na podróżach za Formułą Jeden, bowiem zaliczył pełen sezon w World Series by Renault. Toczył tam bój o mistrzowską koronę z Michaiłem Aloszynem, ostatecznie przegrywając różnicą zaledwie dwóch oczek. Pod koniec roku znów zasiadł za sterami bolidu Red Bulla, biorąc udział w testach F1 dla młodych kierowców.
Sezon 2011 miał być dla Ricciardo przełomowy i taki był, choć życie znów napisało swój własny scenariusz. Australijczyk zamierzał wreszcie sięgnąć po mistrzostwo World Series by Renault, łącząc ściganie w tej serii z rolą piątkowego testera Toro Rosso. Granie na dwa fronty wychodziło mu częściowo, ponieważ o ile na treningach F1 radził sobie bardzo dobrze, o tyle w WSbR zdarzały mu się słabsze występy.
Formuła 1
Zniecierpliwony Red Bull w połowie roku postanowił rzucić Daniela na głęboką wodę, wykupując mu kokpit HRT. Zawodnik z Perth zaliczył wyścigowy debiut w F1 podczas GP Wielkiej Brytanii i chociaż słabiutkim bolidem hiszpańskiego teamu przez 11 Grand Prix nie potrafił zaimponować, Czerwone Byki powierzyły mu posadę kierowcy wyścigowego Toro Rosso na sezon 2012.
Rok 2012 w tym razem najsłabszym ze środka stawki bolidzie Toro Rosso rozpoczął udanie, mijając dziewiąty metę inaugurującego sezon domowego GP Australii. Potem pozytywnie zaskoczył szóstą pozycją w kwalifikacjach do GP Bahrajnu, ale przez 10 wyścigów nie punktował. Po wakacyjnej przerwie zaliczył trzy zawody z rzędu w pierwszej dziesiątce, lecz nie uchroniło go to przed przegraniem wewnątrzzespołowego pojedynku juniorów Red Bulla z Jeanem-Erikiem Vergne. Chociaż czystem tempem na pojedynczym okrążeniu przewyższał Francuza, Ricciardo zdobył 6 punktów mniej. Z 10 oczkami zajął 18. miejsce klasyfikacji generalnej. Utrzymał posadę na kolejny sezon.
W 2013 roku dostając od Toro Rosso nieco lepszy bolid, imponował formą w kwalifikacjach jeszcze częściej, zwłaszcza przez pierwsze rundy. 8 z 19 czasówek zakończył na Q3. Do GP Wielkiej Brytanii ruszał jako piąty.
Podczas wyścigów znów było gorzej, ale zgromadził dwa razy więcej punktów niż poprzedniego sezonu i tym razem wyraźnie pokonał teamowego kolegę Jeana-Erika Vergne. Ostatecznie zajął 14. miejsce w klasyfikacji generalnej. Jego najlepszym wynikiem okazała się siódma lokata na mecie GP Chin.
Na sezon 2014 awansował do głównego teamu Red Bulla, zastępując kończącego karierę innego Australijczyka, Marka Webbera.
Przewyższył wszystkie oczekiwania, sensacyjnie przyćmiewając zespołowego partnera Sebastiana Vettela - czterokrotnego mistrza świata - i pewnie plasując się na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej z trzema zwycięstwami w dorobku, jako najlepszy zawodnik za reprezentantami bezkonkurencyjnego Mercedesa.
W sezonie 2015 obniżył loty wspólnie z Red Bullem. Już nie wygrał żadnego wyścigu, zajął tylko 8. miejsce w tabeli łącznej i nawet niespodziewanie zgromadził 3 punkty mniej od nowego kolegi w teamie, przychodzącego z Toro Rosso młodego Daniiła Kwiata.
Na pocieszenie stanął na podium w GP Węgier (wspólnie z Rosjaninem) i w GP Singapuru, a w GP USA walczył o zwycięstwo przez pierwszą połowę wyścigu.
W sezonie 2016 z powrotem błyszczał. Jak dwa lata temu zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej, znowu ustępując jedynie kierowcom Mercedesa. Po drodze wygrał jeden wyścig (GP Malezji) i pierwszy raz zdobył pole position, zwyciężając kwalifikacje do GP Monako.
Triumfów mogło być więcej, bo parę razy stracił prowadzenie nie z własnej winy. W Chinach przez przebitą oponę, w Hiszpanii przez złą strategię Red Bulla, w Monako przez zepsuty pit-stop.
Dzielił garaż z dwoma partnerami - podczas pierwszych czterech Grand Prix z Kwiatem, potem z rewelacyjnym Maxem Verstappenem. Był lepszy od obu.
W 2017 roku Red Bull miał znów wybić się na rewolucji technicznej i walczyć o mistrzostwo, ale było inaczej. Zespół zamiast tego spadł na pozycję trzeciej siły w stawce.
Ricciardo bądź co bądź znowu odniósł jeden triumf, wygrywając szalone GP Azerbejdżanu. Poza tym plasując się na 5. miejscu w klasyfikacji generalnej ponownie zwyciężył wewnątrzzespołowy pojedynek z Verstappenem (o 32 punkty). Chociaż utalentowany Holender był lepszy w kwalifikacjach i wygrał dwa zawody.
Obydwaj mogli zdziałać więcej, gdyby nie awarie.
Sezon 2018 okazał się koszmarem. Ricciardo co prawda zdobył dwa razy pierwsze pole startowe i wygrał dwa wyścigi, ale jednocześnie w żadnych innych zawodach nie stanął na podium. Był bowiem niemiłosiernie prześladowany przez usterki. Aż ośmiokrotnie nie osiągnął mety.
Zgromadził przez to wyraźnie najmniej punktów z kierowców trzech zdecydowanie najszybszych teamów.
Mając wolną drogę do opuszczenia Red Bulla z końcem sezonu (wygasał mu kontrakt), latem postawił na transfer. Choć nie znalazło się dla niego miejsce w żadnej z dwóch innych ekip czołówki.
Okazał się tak zdeterminowany zmienić zespół, że sensacyjnie przyjął ofertę od Renault.
Ciekawostki
- Jest znany ze swojego wiecznego, szerokiego uśmiechu.
- Jego motto życiowe to "Nie czekaj w nieskończoność, złap i wykorzystaj swoją szansę".
- Tak jak Robert Kubica odniósł pierwsze zwycięstwo w Formule 1 w GP Kanady.
Droga do Formuły 1
Ściganie za kierownicą gokarta rozpoczął w wieku 9 lat, biorąc udział w rozmaitych mistrzostwach.
Od sezonu 2005 przesiadł się do bolidu, konkretnie 15-letniego Van Diemena. Wystartował nim w Zachodnioaustralijskiej Formule Ford, kończąc zmagania na ósmej pozycji.
Na sezon 2007 przeszedł do Formuły Renault 2.0, startując we włoskiej oraz europejskiej edycji czempionatu. O wiele aktywniejszy był w pierwszych z wymienionych mistrzostw, gdzie wywalczył siódmą pozycję, stając raz na podium.
Na rok 2008 pozostał w Europejskiej Formule Renault 2.0, natomiast włoski odpowiednik tej serii zamienił na zachodnioeuropejski. W pierwszych mistrzostwach zajął drugie miejsce, tuż za Valtterim Bottasem, zaś w WEC pierwszy raz w życiu sięgnął po tytuł, pokonując Roberto Mehriego o 8 oczek. Oprócz tego zaliczył udany debiut w Formule 3 Euroseries, choć ze względu na gościnny charakter występu, nie został włączony do klasyfikacji generalnej czempionatu.
W sezonie 2009 przeniósł się do Brytyjskiej Formuły 3, zasilając szeregi stajni Carlin. Okazało się to strzałem w dziesiątkę, bowiem młody Australijczyk zdominował mistrzostwa, zostawiając konkurencję daleko w tyle. Poza tym wystartował w słynnym Grand Prix Makau, niestety rozbił bolid już na samym początku zawodów, pokazując się wcześniej z dobrej strony podczas sesji kwalifikacyjnych. Oprócz tego zaliczył gościnny występ w World Series by Renault oraz co ważniejsze poprowadził bolid F1 teamu Red Bull Racing, biorąc udział w testach na torze Jerez.
Formuła 1
Zniecierpliwony Red Bull w połowie roku postanowił rzucić Daniela na głęboką wodę, wykupując mu kokpit HRT. Zawodnik z Perth zaliczył wyścigowy debiut w F1 podczas GP Wielkiej Brytanii i chociaż słabiutkim bolidem hiszpańskiego teamu przez 11 Grand Prix nie potrafił zaimponować, Czerwone Byki powierzyły mu posadę kierowcy wyścigowego Toro Rosso na sezon 2012.
Rok 2012 w tym razem najsłabszym ze środka stawki bolidzie Toro Rosso rozpoczął udanie, mijając dziewiąty metę inaugurującego sezon domowego GP Australii. Potem pozytywnie zaskoczył szóstą pozycją w kwalifikacjach do GP Bahrajnu, ale przez 10 wyścigów nie punktował. Po wakacyjnej przerwie zaliczył trzy zawody z rzędu w pierwszej dziesiątce, lecz nie uchroniło go to przed przegraniem wewnątrzzespołowego pojedynku juniorów Red Bulla z Jeanem-Erikiem Vergne. Chociaż czystem tempem na pojedynczym okrążeniu przewyższał Francuza, Ricciardo zdobył 6 punktów mniej. Z 10 oczkami zajął 18. miejsce klasyfikacji generalnej. Utrzymał posadę na kolejny sezon.
W 2013 roku dostając od Toro Rosso nieco lepszy bolid, imponował formą w kwalifikacjach jeszcze częściej, zwłaszcza przez pierwsze rundy. 8 z 19 czasówek zakończył na Q3. Do GP Wielkiej Brytanii ruszał jako piąty.
Podczas wyścigów znów było gorzej, ale zgromadził dwa razy więcej punktów niż poprzedniego sezonu i tym razem wyraźnie pokonał teamowego kolegę Jeana-Erika Vergne. Ostatecznie zajął 14. miejsce w klasyfikacji generalnej. Jego najlepszym wynikiem okazała się siódma lokata na mecie GP Chin.
Na sezon 2014 awansował do głównego teamu Red Bulla, zastępując kończącego karierę innego Australijczyka, Marka Webbera.
Przewyższył wszystkie oczekiwania, sensacyjnie przyćmiewając zespołowego partnera Sebastiana Vettela - czterokrotnego mistrza świata - i pewnie plasując się na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej z trzema zwycięstwami w dorobku, jako najlepszy zawodnik za reprezentantami bezkonkurencyjnego Mercedesa.
W sezonie 2015 obniżył loty wspólnie z Red Bullem. Już nie wygrał żadnego wyścigu, zajął tylko 8. miejsce w tabeli łącznej i nawet niespodziewanie zgromadził 3 punkty mniej od nowego kolegi w teamie, przychodzącego z Toro Rosso młodego Daniiła Kwiata.
Na pocieszenie stanął na podium w GP Węgier (wspólnie z Rosjaninem) i w GP Singapuru, a w GP USA walczył o zwycięstwo przez pierwszą połowę wyścigu.
W sezonie 2016 z powrotem błyszczał. Jak dwa lata temu zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej, znowu ustępując jedynie kierowcom Mercedesa. Po drodze wygrał jeden wyścig (GP Malezji) i pierwszy raz zdobył pole position, zwyciężając kwalifikacje do GP Monako.
Triumfów mogło być więcej, bo parę razy stracił prowadzenie nie z własnej winy. W Chinach przez przebitą oponę, w Hiszpanii przez złą strategię Red Bulla, w Monako przez zepsuty pit-stop.
Dzielił garaż z dwoma partnerami - podczas pierwszych czterech Grand Prix z Kwiatem, potem z rewelacyjnym Maxem Verstappenem. Był lepszy od obu.
W 2017 roku Red Bull miał znów wybić się na rewolucji technicznej i walczyć o mistrzostwo, ale było inaczej. Zespół zamiast tego spadł na pozycję trzeciej siły w stawce.
Ricciardo bądź co bądź znowu odniósł jeden triumf, wygrywając szalone GP Azerbejdżanu. Poza tym plasując się na 5. miejscu w klasyfikacji generalnej ponownie zwyciężył wewnątrzzespołowy pojedynek z Verstappenem (o 32 punkty). Chociaż utalentowany Holender był lepszy w kwalifikacjach i wygrał dwa zawody.
Obydwaj mogli zdziałać więcej, gdyby nie awarie.
Sezon 2018 okazał się koszmarem. Ricciardo co prawda zdobył dwa razy pierwsze pole startowe i wygrał dwa wyścigi, ale jednocześnie w żadnych innych zawodach nie stanął na podium. Był bowiem niemiłosiernie prześladowany przez usterki. Aż ośmiokrotnie nie osiągnął mety.
Zgromadził przez to wyraźnie najmniej punktów z kierowców trzech zdecydowanie najszybszych teamów.
Mając wolną drogę do opuszczenia Red Bulla z końcem sezonu (wygasał mu kontrakt), latem postawił na transfer. Choć nie znalazło się dla niego miejsce w żadnej z dwóch innych ekip czołówki.
Okazał się tak zdeterminowany zmienić zespół, że sensacyjnie przyjął ofertę od Renault.
Ciekawostki
- Jest znany ze swojego wiecznego, szerokiego uśmiechu.
- Jego motto życiowe to "Nie czekaj w nieskończoność, złap i wykorzystaj swoją szansę".
- Tak jak Robert Kubica odniósł pierwsze zwycięstwo w Formule 1 w GP Kanady.
| Daniel Ricciardo - bio | |
|---|---|
| Data urodzenia | 1 lipca 1989 roku |
| Narodowość | Australijczyk |
| Zespół | Renault |
| Wzrost | 178 cm |
| Waga | 66 kg |
| Numer startowy | 3 |
| Daniel Ricciardo - statystyki | |
| Zwycięstwa | 7 |
| Punkty | 986 |
| Wyścigi | 150 |
| Pierwsze pola startowe | 3 |
| Podia | 29 |
| Debiut | GP Wielkiej Brytanii 2011 |
| Daniel Ricciardo - wyniki w sezonie 2018 | |
| Australia | 4. miejsce |
| Bahrajn | nie ukończył (utrata mocy) |
| Chiny | 1. miejsce |
| Azerbejdżan | nie ukończył (kolizja z Maxem Verstappenem) |
| Hiszpania | 5. miejsce |
| Monako | 1. miejsce |
| Kanada | 4. miejsce |
| Francja | 4. miejsce |
| Austria | nie ukończył (problem z wydechem) |
| Wielka Brytania | 5. miejsce |
| Niemcy | nie ukończył (awaria silnika) |
| Węgry | 4. miejsce |
| Belgia | nie ukończył (wycofał się po kolizji na starcie) |
| Włochy | nie ukończył (problem ze sprzęgłem) |
| Singapur | 6. miejsce |
| Rosja | 6. miejsce |
| Japonia | 4. miejsce |
| USA | nie ukończył (awaria silnika) |
| Meksyk | nie ukończył (problem z hydrauliką) |
| Brazylia | 4. miejsce |
| Abu Zabi | 4. miejsce |
| Pozycja końcowa | 6. miejsce (170 punktów) |
| Daniel Ricciardo - kalendarium | |
| 2005 | Zachodnioaustralijska Formuła Ford - 8. miejsce |
| 2006 | Azjatycka Formuła BMW - 3. miejsce Brytyjska Formuła BMW - dwa starty Światowy Finał Formuły BMW - 5. miejsce |
| 2007 | Włoska Formuła Renault 2.0 - 6. miejsce Formuła Renault 2.0 Eurocup - cztery starty |
| 2008 | Formuła Renault 2.0 WEC - mistrzostwo Formuła Renault 2.0 Eurocup - 2. miejsce Formuła 3 Euro Series - dwa starty Masters F3 - nie ukończył |
| 2009 | Brytyjska Formuła 3 - mistrzostwo GP Makau - nie ukończył Masters F3 - nie ukończył Formuła Renault 3.5 - dwa starty |
| 2010 | Formuła Renault 3.5 - 2. miejsce |
| 2011 | Formuła Renault 3.5 - 5. miejsce (wystartował w 13 z 17 rund) Formuła 1 (HRT) - 27. miejsce (0 punktów, wystartował w 11 z 19 rund) |
| 2012 | Formuła 1 (Toro Rosso) - 18. miejsce (10 punktów) |
| 2013 | Formuła 1 (Toro Rosso) - 14. miejsce (20 punktów) |
| 2014 | Formuła 1 (Red Bull) - 3. miejsce (238 punktów) |
| 2015 | Formuła 1 (Red Bull) - 8. miejsce (92 punkty) |
| 2016 | Formuła 1 (Red Bull) - 3. miejsce (256 punktów) |
| 2017 | Formuła 1 (Red Bull) - 5. miejsce (200 punktów) |
| 2018 | Formuła 1 (Red Bull) - 6. miejsce (170 punktów) |
Tapety Renault 
American Truck Simulator: Colorado oficjalnie zapowiedziane
Niezwykły triumf Kajetanowicza i Szczepaniaka, Polacy wygrywają Rajd Portugalii!
Łożysko toczne - co to jest i jak jest zbudowane
Gaz-M20 Pobieda: zapomniany pierwowzór FSO Warszawy
Alpina B5 i D5 S: nowe BMW serii 5 z większą porcją mocy i stylu
GP Węgier - Hungaroring - Wyścig 
Honda Rune 2004 
Tapety Wiesmann 
