Tor leżący w pobliżu Marsylii. Od 2018 roku na nowo jest gospodarzem wyścigu Formuły 1 o Grand Prix Francji.
Otoczony naturalnymi krajobrazami, obiekt powstał z inicjatywy Paula Ricarda, żyjącego w latach 1909-1997 francuskiego przemysłowca i twórcy likieru anyżowego (pastis), który również został nazwany od jego nazwiska.
Tor wybudowano w zaledwie 10 miesięcy i otwarto w kwietniu 1970 roku. Do projektowania pierwotnej pętli zaangażowano słynnych francuskich kierowców. Pomagali Jean-Pierre Beltoise i Henri Pescarolo.
Dziś Paul Ricard ma około 170 różnych konfiguracji. F1 aktualnie używa jednej z najdłuższych, liczącej 5,842 kilometra.
Chyba jak każdy tor, gospodarz GP Francji posiada swoje charakterystyczne elementy. Pierwszy to aż 1,8-kilometrowa prosta Mistral. Ale w konfiguracji przeznaczonej dla bolidów Formuły 1 jest podzielona na dwie części - przez szykanę. Postanowiono tak w trosce o manewry wyprzedzania.
Innym symbolem obiektu są pomalowane w niebieskie pasy wszechobecne, asfaltowe pobocza, które swego czasu były wyznacznikiem nowych standardów bezpieczeństwa.
Tor jest lewoskrętny i w wersji dla F1 składa się z 15 łuków. Kończący prostą Mistral prawy wiraż Signes to jeden z najszybszych zakrętów w całym kalendarzu mistrzostw. W 1985 roku doszło na nim do groźnego wypadku Ayrtona Senny. Legendarny Brazylijczyk miał awarię silnika i poślizgnął się na własnym oleju. Paul Ricard stanowi test dla jednostek napędowych.
O ile Sennie nie stało się nic poważnego, o tyle Nigel Mansell dzień wcześniej w tym samym miejscu uległ wypadkowi, który skończył się wstrząśnieniem mózgu i odwołaniem startu w wyścigu. Brytyjczykowi pękła opona.
Pierwsze zawody Formuły Jeden na Paul Ricard odbyły się w 1971 roku i padły łupem Jackiego Stewarta. Do 1990 roku tor gościł łącznie 14 wyścigów, po czym rolę organizatora GP Francji przejął na 18 lat obiekt Magny-Cours.
W 1986 roku Paul Ricard był miejscem śmiertelnego wypadku Elio de Angelisa. Popularny Włoch rozbił się na testach po utracie tylnego skrzydła w bolidzie Brabhama przy dużej prędkości na otwierającym okrążenie zakręcie Verrerie. Samochód stanął w płomieniach, a kierowca zmarł około 30 godzin później w szpitalu z powodu niewydolności dróg oddechowych.
Tragedii być może nie byłoby, gdyby nie opóźnienia w podjęciu akcji ratunkowej, tak czy inaczej po całym zdarzeniu zmieniono układ Paul Ricard, skracając tor z 5,8 do 3,8 kilometra.
Kiedy F1 przestała na nim startować, obiekt stopniowo stał się zaniedbany.
Po śmierci Ricarda, w 1999 roku pętlę sprzedano firmie szefa F1 - Berniego Ecclestone'a. Za rządów nowego właściciela tor został odnowiony i przemieniony w obiekt testowy. Właśnie wtedy m. in. wyposażono go w asfaltowe pobocza.
W roku 2009 Paul Ricard z powrotem stał się torem wyścigowym, a od 2018 roku z powrotem gości Formułę Jeden, z powrotem na dłuższej konfiguracji. Wskrzeszono na nim GP Francji po dziesięcioletniej nieobecności zawodów w kalendarzu.
Obiekt poza tym cały czas jest często wykorzystywany do przeprowadzania testów. Sprzyjają temu jego standardy bezpieczeństwa, mnogość konfiguracji, łagodna pogoda w okresie zimowym, czy wbudowany system sztucznego nawadniania nawierzchni. Nie bez znaczenia jest także obecność w pobliżu lotniska.
Paul Ricard to szczęśliwe miejsce dla francuskich kierowców. Alain Prost wygrał tutaj cztery razy. Był też jeden triumf Rene Arnouxa.
GP Francji jest jednym z najstarszych wyścigów na świecie. Po raz pierwszy odbyło się na długo przed powstaniem F1 - w 1906 roku. W roku 1950 zawody wchodziły w skład kalendarza inauguracyjnego sezonu królowej sportów motorowych (rozegrano je wówczas na pętli Reims-Gueux).
Przez wszystkie lata gospodarzem zawodów było łącznie aż 16 torów.
Otoczony naturalnymi krajobrazami, obiekt powstał z inicjatywy Paula Ricarda, żyjącego w latach 1909-1997 francuskiego przemysłowca i twórcy likieru anyżowego (pastis), który również został nazwany od jego nazwiska.
Dziś Paul Ricard ma około 170 różnych konfiguracji. F1 aktualnie używa jednej z najdłuższych, liczącej 5,842 kilometra.
Chyba jak każdy tor, gospodarz GP Francji posiada swoje charakterystyczne elementy. Pierwszy to aż 1,8-kilometrowa prosta Mistral. Ale w konfiguracji przeznaczonej dla bolidów Formuły 1 jest podzielona na dwie części - przez szykanę. Postanowiono tak w trosce o manewry wyprzedzania.
Tor jest lewoskrętny i w wersji dla F1 składa się z 15 łuków. Kończący prostą Mistral prawy wiraż Signes to jeden z najszybszych zakrętów w całym kalendarzu mistrzostw. W 1985 roku doszło na nim do groźnego wypadku Ayrtona Senny. Legendarny Brazylijczyk miał awarię silnika i poślizgnął się na własnym oleju. Paul Ricard stanowi test dla jednostek napędowych.
O ile Sennie nie stało się nic poważnego, o tyle Nigel Mansell dzień wcześniej w tym samym miejscu uległ wypadkowi, który skończył się wstrząśnieniem mózgu i odwołaniem startu w wyścigu. Brytyjczykowi pękła opona.
Pierwsze zawody Formuły Jeden na Paul Ricard odbyły się w 1971 roku i padły łupem Jackiego Stewarta. Do 1990 roku tor gościł łącznie 14 wyścigów, po czym rolę organizatora GP Francji przejął na 18 lat obiekt Magny-Cours.
W 1986 roku Paul Ricard był miejscem śmiertelnego wypadku Elio de Angelisa. Popularny Włoch rozbił się na testach po utracie tylnego skrzydła w bolidzie Brabhama przy dużej prędkości na otwierającym okrążenie zakręcie Verrerie. Samochód stanął w płomieniach, a kierowca zmarł około 30 godzin później w szpitalu z powodu niewydolności dróg oddechowych.
Tragedii być może nie byłoby, gdyby nie opóźnienia w podjęciu akcji ratunkowej, tak czy inaczej po całym zdarzeniu zmieniono układ Paul Ricard, skracając tor z 5,8 do 3,8 kilometra.
Kiedy F1 przestała na nim startować, obiekt stopniowo stał się zaniedbany.
Po śmierci Ricarda, w 1999 roku pętlę sprzedano firmie szefa F1 - Berniego Ecclestone'a. Za rządów nowego właściciela tor został odnowiony i przemieniony w obiekt testowy. Właśnie wtedy m. in. wyposażono go w asfaltowe pobocza.
W roku 2009 Paul Ricard z powrotem stał się torem wyścigowym, a od 2018 roku z powrotem gości Formułę Jeden, z powrotem na dłuższej konfiguracji. Wskrzeszono na nim GP Francji po dziesięcioletniej nieobecności zawodów w kalendarzu.
Obiekt poza tym cały czas jest często wykorzystywany do przeprowadzania testów. Sprzyjają temu jego standardy bezpieczeństwa, mnogość konfiguracji, łagodna pogoda w okresie zimowym, czy wbudowany system sztucznego nawadniania nawierzchni. Nie bez znaczenia jest także obecność w pobliżu lotniska.
Paul Ricard to szczęśliwe miejsce dla francuskich kierowców. Alain Prost wygrał tutaj cztery razy. Był też jeden triumf Rene Arnouxa.
GP Francji jest jednym z najstarszych wyścigów na świecie. Po raz pierwszy odbyło się na długo przed powstaniem F1 - w 1906 roku. W roku 1950 zawody wchodziły w skład kalendarza inauguracyjnego sezonu królowej sportów motorowych (rozegrano je wówczas na pętli Reims-Gueux).
Przez wszystkie lata gospodarzem zawodów było łącznie aż 16 torów.
| Paul Ricard - Francja | ||||
|---|---|---|---|---|
| Rok budowy | 1970 | |||
| Lokalizacja | Le Castellet | |||
| Powierzchnia toru | brak informacji | |||
| Długość toru | 5,842 kilometra | |||
| Zakręty | 15 | |||
| Okrążenia w wyścigu | 53 | |||
| Kierunek jazdy | odwrotny do ruchu wskazówek zegara | |||
| Pojemność trybun | 90 000 miejsc | |||
| Różnica wysokości | 30,4 metra | |||
| Projektant | w projektowaniu brali udział Jean-Pierre Beltoise i Henri Pescarolo | |||
| Koszt budowy | brak informacji | |||
| Rekord okrążenia | 1:28,319 (Lewis Hamilton, Mercedes, sezon 2019) | |||
| Prędkość maksymalna | około 340 km/h | |||
| Liczba wyścigów F1 | 15 | |||
| Data pierwszego GP | 04-07-1971 | |||
| Data ostatniego GP | 24-06-2018 | |||
Tapety 
Tapety Shelby 
Niezwykły triumf Kajetanowicza i Szczepaniaka, Polacy wygrywają Rajd Portugalii!
Łożysko toczne - co to jest i jak jest zbudowane
Alpina B5 i D5 S: nowe BMW serii 5 z większą porcją mocy i stylu
Gaz-M20 Pobieda: zapomniany pierwowzór FSO Warszawy
Na Co Zwracać Uwagę, Kupując Pierwszy Motocykl?
Grand Prix Japonii - Fuji - Pitbabes 
NASCAR 2009 - najlepsze zdjęcia sezonu 
