Wenezuelczyk, startował w Formule 1 w latach 2011-2015, w zespołach Williams i Lotus. Uchodził za niekiedy szybkiego, ale bardzo kolizyjnego kierowcę, zatrudnianego przede wszystkim dzięki ogromnemu wsparciu finansowemu rodzimego koncernu petrochemicznego PDVSA. Jego dużym, lecz jedynym sukcesem było sensacyjne zwycięstwo w GP Hiszpanii 2012.
Droga do Formuły 1
W roku 2003 zadebiutował we Włoskiej Formule Renault. Już w pierwszym podejściu zdołał wygrać zimową edycję tej serii. W następnym sezonie sięgnął po tytuł mistrzowski w głównym cyklu (wygrał sześć wyścigów). Wraz ze startami we Włoszech, w roku 2004 Maldonado brał również udział w europejskim odpowiedniku tego serialu. Pomimo zdominowania pierwszego weekendu na torze Monza, w dalszej części sezonu nie radził już sobie tak dobrze i ostatecznie zmagania zakończył na 8. pozycji. W listopadzie Pastor obył testy bolidu Formuły 1, z włoską stajnią Minardi.
W roku 2005 ścigał się we Włoskiej F3000. Poza tym wystąpił w kilku rundach World Series by Renault. W sezonie 2006 na stałe przeniósł się do Formuły Renault 3.5, w której startował w barwach ekipy Draco Racing. Był jednym z wyróżniających się kierowców w stawce (zdobył aż pięć pole position). Ostatecznie rywalizację ukończył na 3. pozycji, z dorobkiem trzech wygranych. W sezonie tym doszło do bardzo kontrowersyjnej sytuacji, w wyniku której Maldonado stracił zwycięstwo na włoskim torze Misano (powodem zajścia był brak podkładek do regulacji zbieżności w tylnym zawieszeniu Dallary). Zespół Wenezuelczyka odwołał się od tej decyzji, argumentując to tym, iż brak wymaganych komponentów, nie wpłynął na osiągi pojazdu. Gdyby Pastor odzyskał zwycięstwo, wówczas sięgnąłby po tytuł mistrzowski, który zdobył pierwotnie Szwed Alx Danielsson. Ostatecznie, po aż trzech miesiącach niepewności, Trybunał Apelacyjny włoskiej federacji CSAI, ogłosił, iż dyskwalifikacja Pastora została powstrzymana. Tym samym już oficjalnie mistrzem serii został wcześniej wspomniany Szwed, natomiast Maldonado pozostał na pierwotnie zajętym przez niego miejscu.
Seria GP2: Błyskotliwe wyniki zagwarantowały mu testy w jednym z zespołów GP2, na rok 2007. Dzięki świetnym rezultatom dostał szansę angażu we włoskim Trident Racing. Po dwóch nieudanych weekendach, Maldonado nieoczekiwanie zdominował rywalizację na ulicznym torze w Monako (sięgnął również po pole position). Punkty zdobył jeszcze czterokrotnie, na torze Silverstone oraz Nürburgring. Podczas treningu do wyścigów na torze Istanbul Park, Pastor doznał ciężkiego urazu obojczyka, który wykluczył go z dalszej rywalizacji. W ten też sposób przedwcześnie zakończony sezon ukończył na 11. miejscu.
Zachęcające rezultaty zaowocowały podpisaniem kontraktu z wyraźnie mocniejszym Piquet Sport. Pastor nieoczekiwanie już w pierwszej rundzie, na hiszpańskim obiekcie Circuit de Catalunya, sięgnął po pole position. Pomimo tego nie zdobył punktów. Po raz drugi z pierwszego pola startował na ulubionym przez siebie torze Monte Carlo. W wyścigu dojechał na drugiej pozycji. Po drugie podium w sezonie sięgnął w głównym wyścigu we Francji. W końcowej fazie sezonu Maldonado okazał się najskuteczniejszym kierowcą, stając czterokrotnie na podium, w ciągu sześciu wyścigów. W sprincie, na belgijskim torze Spa-Francorchamps, odnotował drugie w karierze zwycięstwo. Dzięki dobrym wynikom, pod koniec zmagań, Wenezuelczyk zajął w klasyfikacji 5. lokatę, ze stratą zaledwie pięciu punktów do tytułu wicemistrzowskiego, wywalczonego przez Brazylijczyka Bruno Sennę.
Na sezon 2009 został zakontraktowany, jako pierwszy kierowca francuskiego teamu ART Grand Prix, w zastępstwie Francuza Romaina Grosjeana. Jego partnerem został debiutant Nico Hülkenberg. W celu nabrania doświadczenia z zespołem zaliczył jeden wyścig w zimowej serii (drugi został odwołany), który jednak zakończył się dla niego przedwcześnie. Do bolidu powrócił jeszcze na dwie ostatnie rundy. W pierwszej z nich zajął siódme i drugie miejsce. W drugiej z kolei dwukrotnie nie dojechał do mety. Pomimo sporych nadziei, sezon w europejskim cyklu nie był udany dla Wenezuelczyka. Głównym tego powodem był problem zaaklimatyzowania się w zespole oraz porozumienia z inżynierem. W pierwszej połowie sezonu wprawdzie dwa razy stanął na najwyższym stopniu podium (w sprintach w Monako oraz w Wielkiej Brytanii), jednakże w drugiej w wyniku problemów z bolidem oraz wielu incydentów, Pastor szybko stracił szansę na mistrzostwo, zajmując ostatecznie dopiero 6. lokatę, w porównaniu do pierwszej zajętej przez młodego niemieckiego kierowcę.
Po nie najlepszym roku startów z francuską stajnią, Wenezuelczyk powrócił do Piquet GP, który w wyniku wykupienia, został przekształcony w Rapax Team. Ruch ten nieoczekiwanie okazał się słuszny. Pastor już na przedsezonowych testach okazał się czołowym kierowcą (dość powiedzieć, że nie zwyciężył tylko w jednej z sesji). Wyniki testów przełożyły się na sezon. Wenezuelczyk wprawdzie ani razu nie sięgnął po pole position, jednakże w wyścigach prezentował znakomitą dyspozycję. Efektem tego okazały się wygrane w sześciu wyścigach, w tym pięć w sobotnich zmaganiach. Świetna współpraca z włoską ekipą zaowocowała tytułem mistrzowskim na rundę przez zakończeniem cyklu. Oprócz tego, odnotował najszybsze okrążenie w pięciu wyścigach. Dwie nieudane rundy Pastora, we Włoszech oraz w Abu Zabi, nie przeszkodziły w zdobyciu przez zespół tytułu w klasyfikacji zespołów.
Formuła 1
Podczas posezonowych testów 2010 Wenezuelczyk testował bolidy Williamsa oraz HRT. 1 grudnia został potwierdzony, jako drugi kierowca brytyjskiej stajni Williams na rok 2011, u boku weterana Rubensa Barrichello.
Pierwszy sezon w królowej sportów motorowych okazał się dla niego dosyć ciężki. Zupełnie niekonkurencyjnym Williamsem FW33 tylko trzykrotnie awansował do Q3 i zdobył zaledwie jeden punkt, mijając linię mety jako dziesiąty na torze Spa. W klasyfikacji generalnej zajął odległą 19. lokatę, przegrywając z zespołowym partnerem Barrichello czterema oczkami. Mimo mało udanego debiutanckiego roku zespół postanowił zostawić go na kolejny sezon - głównie dzięki dysponowaniu olbrzymim wsparciem sponsorów oraz paru przebłyskom formy.
Na rok 2012 Williams dał mu dużo lepszy bolid, pozwalający atakować czołówkę. Sensacyjnie wygrał nim majowe GP Hiszpanii, startując do wyścigu z pole position dzięki przesunięciu na koniec stawki najszybszego w kwalfiikacjach Lewisa Hamiltona. Jednak po tym sukcesie przez dziewięć zawodów nie punktował, raz po raz zderzając się z rywalami. 10 oczek wywiezionych z GP Abu Zabi pomogło mu zająć 15. pozycję w klasyfikacji generalnej, bezpośrednio przed nowym zespołowym partnerem Bruno Senną.
W sezonie 2013 dostał od Williamsa zupełnie niekonkurencyjne auto, wyprzedzające tylko wozy Caterhama oraz Marussi. Przez 19 wyścigów wywalczył zaledwie jeden punkt, na mecie GP Węgier. W kwalifikacjach ani razu nie osiągnął czołowej dziesiątki.
Zawodem było nie tylko bolid Wenezuelczyka, ale i postawa samego kierowcy. Przegrał wewnątrzzespołowy pojedynek z debiutantem Valtterim Bottasem, już nie imponując szybkością tak, jak rok temu. Natomiast dalej jeździł zbyt agresywnie, powodując kolejne kolizje z rywalami.
Podczas listopadowego GP USA oskarżył Williamsa o dokonanie sabotażu na jego samochodzie. Zdecydował się opuścić słynną stajnię i przejść na kolejny rok ze swoim wielomilionowym sponsoringiem PDVSA do Lotusa, czwartego teamu sezonu 2013.
Sezon 2014 z Lotusem okazał się kolejnym wielkim rozczarowaniem. Stajnia z Enstone dramatycznie obniżyła loty, a Maldonado jej nieudanym i awaryjnym bolidem z niekonkurencyjnym i również psującym się silnikiem Renault tylko raz zapunktował, finiszując na 9. miejscu w GP USA. W międzyczasie, znów był uczestnikiem kilku wypadków.
Dodatkowo wyraźnie przegrał wewnątrzzespołowy pojedynek z Romainem Grosjeanem.
Zakończył zmagania dopiero na 16. miejscu w klasyfikacji generalnej.
W sezonie 2015 uzyskiwał nieco lepsze wyniki, głównie dzięki przejściu Lotusa na najlepszy w stawce silnik Mercedesa.
Jednak znów miał wiele kolizji, zdobył pierwsze punkty dopiero w siódmym wyścigu nie ukończył 9 z 19 zawodów i ponownie zdecydowanie ustępował Grosjeanowi. Zgromadził prawie dwa razy mniej oczek od kolegi z teamu, a w kwalifikacjach uległ mu aż 3-16.
Z 27 punktami na koncie zajął 14. miejsce w tabeli łącznej. Najlepsze w dotychczasowej karierze.
Ciekawostki
- Jako nastolatek uczęszczał w Wenezueli do szkoły wojskowej.
- Ma fundację pomagającą biednym dzieciom w swoim kraju.
- Jest żonaty z wenezuelską dziennikarką Gabrielą Tarkanyi. Mają córkę Victorię.
W roku 2003 zadebiutował we Włoskiej Formule Renault. Już w pierwszym podejściu zdołał wygrać zimową edycję tej serii. W następnym sezonie sięgnął po tytuł mistrzowski w głównym cyklu (wygrał sześć wyścigów). Wraz ze startami we Włoszech, w roku 2004 Maldonado brał również udział w europejskim odpowiedniku tego serialu. Pomimo zdominowania pierwszego weekendu na torze Monza, w dalszej części sezonu nie radził już sobie tak dobrze i ostatecznie zmagania zakończył na 8. pozycji. W listopadzie Pastor obył testy bolidu Formuły 1, z włoską stajnią Minardi.
Zachęcające rezultaty zaowocowały podpisaniem kontraktu z wyraźnie mocniejszym Piquet Sport. Pastor nieoczekiwanie już w pierwszej rundzie, na hiszpańskim obiekcie Circuit de Catalunya, sięgnął po pole position. Pomimo tego nie zdobył punktów. Po raz drugi z pierwszego pola startował na ulubionym przez siebie torze Monte Carlo. W wyścigu dojechał na drugiej pozycji. Po drugie podium w sezonie sięgnął w głównym wyścigu we Francji. W końcowej fazie sezonu Maldonado okazał się najskuteczniejszym kierowcą, stając czterokrotnie na podium, w ciągu sześciu wyścigów. W sprincie, na belgijskim torze Spa-Francorchamps, odnotował drugie w karierze zwycięstwo. Dzięki dobrym wynikom, pod koniec zmagań, Wenezuelczyk zajął w klasyfikacji 5. lokatę, ze stratą zaledwie pięciu punktów do tytułu wicemistrzowskiego, wywalczonego przez Brazylijczyka Bruno Sennę.
Na sezon 2009 został zakontraktowany, jako pierwszy kierowca francuskiego teamu ART Grand Prix, w zastępstwie Francuza Romaina Grosjeana. Jego partnerem został debiutant Nico Hülkenberg. W celu nabrania doświadczenia z zespołem zaliczył jeden wyścig w zimowej serii (drugi został odwołany), który jednak zakończył się dla niego przedwcześnie. Do bolidu powrócił jeszcze na dwie ostatnie rundy. W pierwszej z nich zajął siódme i drugie miejsce. W drugiej z kolei dwukrotnie nie dojechał do mety. Pomimo sporych nadziei, sezon w europejskim cyklu nie był udany dla Wenezuelczyka. Głównym tego powodem był problem zaaklimatyzowania się w zespole oraz porozumienia z inżynierem. W pierwszej połowie sezonu wprawdzie dwa razy stanął na najwyższym stopniu podium (w sprintach w Monako oraz w Wielkiej Brytanii), jednakże w drugiej w wyniku problemów z bolidem oraz wielu incydentów, Pastor szybko stracił szansę na mistrzostwo, zajmując ostatecznie dopiero 6. lokatę, w porównaniu do pierwszej zajętej przez młodego niemieckiego kierowcę.
Po nie najlepszym roku startów z francuską stajnią, Wenezuelczyk powrócił do Piquet GP, który w wyniku wykupienia, został przekształcony w Rapax Team. Ruch ten nieoczekiwanie okazał się słuszny. Pastor już na przedsezonowych testach okazał się czołowym kierowcą (dość powiedzieć, że nie zwyciężył tylko w jednej z sesji). Wyniki testów przełożyły się na sezon. Wenezuelczyk wprawdzie ani razu nie sięgnął po pole position, jednakże w wyścigach prezentował znakomitą dyspozycję. Efektem tego okazały się wygrane w sześciu wyścigach, w tym pięć w sobotnich zmaganiach. Świetna współpraca z włoską ekipą zaowocowała tytułem mistrzowskim na rundę przez zakończeniem cyklu. Oprócz tego, odnotował najszybsze okrążenie w pięciu wyścigach. Dwie nieudane rundy Pastora, we Włoszech oraz w Abu Zabi, nie przeszkodziły w zdobyciu przez zespół tytułu w klasyfikacji zespołów.
Formuła 1
Podczas posezonowych testów 2010 Wenezuelczyk testował bolidy Williamsa oraz HRT. 1 grudnia został potwierdzony, jako drugi kierowca brytyjskiej stajni Williams na rok 2011, u boku weterana Rubensa Barrichello.
Pierwszy sezon w królowej sportów motorowych okazał się dla niego dosyć ciężki. Zupełnie niekonkurencyjnym Williamsem FW33 tylko trzykrotnie awansował do Q3 i zdobył zaledwie jeden punkt, mijając linię mety jako dziesiąty na torze Spa. W klasyfikacji generalnej zajął odległą 19. lokatę, przegrywając z zespołowym partnerem Barrichello czterema oczkami. Mimo mało udanego debiutanckiego roku zespół postanowił zostawić go na kolejny sezon - głównie dzięki dysponowaniu olbrzymim wsparciem sponsorów oraz paru przebłyskom formy.
Na rok 2012 Williams dał mu dużo lepszy bolid, pozwalający atakować czołówkę. Sensacyjnie wygrał nim majowe GP Hiszpanii, startując do wyścigu z pole position dzięki przesunięciu na koniec stawki najszybszego w kwalfiikacjach Lewisa Hamiltona. Jednak po tym sukcesie przez dziewięć zawodów nie punktował, raz po raz zderzając się z rywalami. 10 oczek wywiezionych z GP Abu Zabi pomogło mu zająć 15. pozycję w klasyfikacji generalnej, bezpośrednio przed nowym zespołowym partnerem Bruno Senną.
W sezonie 2013 dostał od Williamsa zupełnie niekonkurencyjne auto, wyprzedzające tylko wozy Caterhama oraz Marussi. Przez 19 wyścigów wywalczył zaledwie jeden punkt, na mecie GP Węgier. W kwalifikacjach ani razu nie osiągnął czołowej dziesiątki.
Zawodem było nie tylko bolid Wenezuelczyka, ale i postawa samego kierowcy. Przegrał wewnątrzzespołowy pojedynek z debiutantem Valtterim Bottasem, już nie imponując szybkością tak, jak rok temu. Natomiast dalej jeździł zbyt agresywnie, powodując kolejne kolizje z rywalami.
Podczas listopadowego GP USA oskarżył Williamsa o dokonanie sabotażu na jego samochodzie. Zdecydował się opuścić słynną stajnię i przejść na kolejny rok ze swoim wielomilionowym sponsoringiem PDVSA do Lotusa, czwartego teamu sezonu 2013.
Sezon 2014 z Lotusem okazał się kolejnym wielkim rozczarowaniem. Stajnia z Enstone dramatycznie obniżyła loty, a Maldonado jej nieudanym i awaryjnym bolidem z niekonkurencyjnym i również psującym się silnikiem Renault tylko raz zapunktował, finiszując na 9. miejscu w GP USA. W międzyczasie, znów był uczestnikiem kilku wypadków.
Dodatkowo wyraźnie przegrał wewnątrzzespołowy pojedynek z Romainem Grosjeanem.
Zakończył zmagania dopiero na 16. miejscu w klasyfikacji generalnej.
W sezonie 2015 uzyskiwał nieco lepsze wyniki, głównie dzięki przejściu Lotusa na najlepszy w stawce silnik Mercedesa.
Jednak znów miał wiele kolizji, zdobył pierwsze punkty dopiero w siódmym wyścigu nie ukończył 9 z 19 zawodów i ponownie zdecydowanie ustępował Grosjeanowi. Zgromadził prawie dwa razy mniej oczek od kolegi z teamu, a w kwalifikacjach uległ mu aż 3-16.
Z 27 punktami na koncie zajął 14. miejsce w tabeli łącznej. Najlepsze w dotychczasowej karierze.
Ciekawostki
- Jako nastolatek uczęszczał w Wenezueli do szkoły wojskowej.
- Ma fundację pomagającą biednym dzieciom w swoim kraju.
- Jest żonaty z wenezuelską dziennikarką Gabrielą Tarkanyi. Mają córkę Victorię.
| Pastor Maldonado - bio | |
|---|---|
| Data urodzenia | 9 marca 1985 roku |
| Narodowość | Wenezuela |
| Zespół | - |
| Wzrost | 173 cm |
| Waga | 63 kg |
| Numer startowy | 13 |
| Pastor Maldonado - statystyki | |
| Zwycięstwa | 1 |
| Punkty | 76 |
| Wyścigi | 95 |
| Pierwsze pola startowe | 1 |
| Podia | 1 |
| Debiut | GP Australii 2011 |
| Pastor Maldonado - wyniki w sezonie 2015 | |
| Australia | nie ukończył (wypadek) |
| Malezja | nie ukończył (awaria hamulców) |
| Chiny | nie ukończył (wypadek z Buttonem) |
| Bahrajn | 15. miejsce |
| Hiszpania | nie ukończył (uszkodził bolid w kolizji) |
| Monako | nie ukończył (awaria hamulców) |
| Kanada | 7. miejsce |
| Austria | 7. miejsce |
| Wielka Brytania | nie ukończył (wypadek na starcie) |
| Węgry | 13. miejsce |
| Belgia | nie ukończył (uszkodził bolid wyjazdem poza tor) |
| Włochy | nie ukończył (wypadek na starcie) |
| Singapur | 12. miejsce |
| Japonia | 8. miejsce |
| Rosja | 7. miejsce |
| USA | 8. miejsce |
| Meksyk | 11. miejsce |
| Brazylia | 10. miejsce |
| Abu Zabi | nie ukończył (kolizja z Alonso) |
| Pozycja końcowa | 14. miejsce (27 punktów) |
| Pastor Maldonado - kalendarium | |
| 2003 | Włoska Formuła Renault 2.0 - 7. miejsce Włoska Formuła Renault 2. 0 (edycja zimowa) - mistrzostwo |
| 2004 | Włoska Formuła Renault 2.0 - mistrzostwo Formuła Renault V6 Eurocup - dwa starty |
| 2005 | Formuła Renault 3.5 - osiem startów |
| 2006 | Formuła Renault 3.5 - 3. miejsce |
| 2007 | GP2 - 11. miejsce Euroseries 3000 - dwa starty (jedno zwycięstwo) Włoska Formuła 3000 - dwa starty (jedno zwycięstwo) |
| 2008 | GP2 - 5. miejsce Euroseries 3000 - jeden start (zwycięstwo) International GT Open - dwa starty (jedno podium) |
| 2009 | GP2 - 6. miejsce Azjatycka GP2 - pięć startów (jedno podium) Euroseries 3000 - dwa starty (jedno zwycięstwo) |
| 2010 | GP2 - mistrzostwo |
| 2011 | Formuła 1 (Williams) - 19. miejsce (1 punkt) |
| 2012 | Formuła 1 (Williams) - 15. miejsce (45 punktów) |
| 2013 | Formuła 1 (Williams) - 18. miejsce (1 punkt) |
| 2014 | Formuła 1 (Lotus) - 16. miejsce (2 punkty) |
| 2015 | Formuła 1 (Lotus) - 14. miejsce (27 punktów) |
Tapety Renault 
Lamborghini Gallardo LP560-4 - tuning IMSA .jpg)
N-Gine Renault F1 Team Show w Poznaniu w obiektywie Tomasza Płoszaja 
Tapety Land Rover 
Alpina B5 i D5 S: nowe BMW serii 5 z większą porcją mocy i stylu
American Truck Simulator: Colorado oficjalnie zapowiedziane
Łożysko toczne - co to jest i jak jest zbudowane
Niezwykły triumf Kajetanowicza i Szczepaniaka, Polacy wygrywają Rajd Portugalii!
Gaz-M20 Pobieda: zapomniany pierwowzór FSO Warszawy
