Fin, mistrz świata Formuły 1 z 2007 roku i najstarszy kierowca w stawce, znany z oryginalnego stylu bycia. Obecnie ściga się w zespole Sauber. Jego numer startowy to 7.
Droga do Formuły 1
Kimi Raikkonen zaczął się ścigać w krajowych i międzynarodowych wyścigach kartingowych w wieku dziesięciu lat, a w 1999 porzucił gokarty na rzecz Formuły Ford, w której ścigał się w Pucharze Europy. Pierwszy sezon ukończył na piątym miejscu, jednak w ostatnim wyścigu sezonu podczas dorocznego festiwalu Formuły Ford został wypchnięty z toru i nie dojechał do mety.
W następnym roku młody Fin podpisał kontrakt z zespołem Manor Motor Sport dla którego ścigał się w zimowej serii Formuły Renault - Kimi nie dał szans rywalom wygrywając wszystkie cztery wyścigi i zdobywając tytuł mistrzowski.
W sezonie 2000 pozostał w zespole Manor ścigając się w brytyjskiej Formule Renault. I tym razem bez większych problemów został mistrzem wygrywając siedem z dziesięciu wyścigów, a w pozostałych trzech stanął na podium. W tym samy roku ścigał się również w międzynarodowej Formule Renault, gdzie wygrał dwa wyścigi, dwa razy zdobył Pole Position i dwa razy uzyskał najszybsze okrążenie wyścigu.
Rok 2000 był niesamowicie udany dla Kimiego - z 23 wyścigów w których wziął udział wygrał 13, co zwróciło uwagę szefa zespołu Formuły 1 - Petera Saubera, który błyskawicznie zwerbował Raikkonena i zapewnił mu miejsce w zespole w 2001 roku.
W ten właśnie sposób młody Fin trafił do Formuły 1 po przejechaniu zaledwie 23 wyścigów, z których żaden nie odbył się w Formule 3 ani w Formule 3000 - dotychczas uważanych jako warunek konieczny, aby dostać się do Formuły 1. FIA wydała jednak Raikkonenowi superlicencję po tym jak Fin podczas testów udowodnił, że potrafi jeździć szybko i bezpiecznie.
Formuła 1
Debiutancki sezon Kimiego był pełen świetnych występów, którymi pomógł zespołowi Saubera zdobyć najwyższe w historii miejsce w klasyfikacji generalnej. Pomimo kontrowersji związanych z jego wejściem do Formuły 1 bardzo dobre wyniki Fina nie pozostały bez echa - już rok później został zwerbowany przez McLaren’a zastępując dwukrotnego mistrza świata Mikę Hakkinena, który udał się na zasłużoną emeryturę.
W sezonie 2002 Raikkonen wielokrotnie deklasował swojego bardziej doświadczonego kolegę Davida Coultharda. Niewiele brakowało, aby odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Formule 1 podczas wyścigu na torze w Barcelonie. Pech sprawił, że wpadł w poślizg na oleju pozostawionym na torze przez eksplodujący silnik Toyoty Alana McNisha i wypadł z toru, oddając zwycięstwo w ręce Michaela Schumachera.
Raikkonen potwierdził swój ogromny potencjał również w 2003 roku - odniósł pierwsze zwycięstwo podczas wyścigu w Malezji i walczył o tytuł mistrzowski z Michaelem Schumacherem aż do ostatniego wyścigu sezonu.
W sezonie 2004 najsłabszym ogniwem był kiepski i bardzo awaryjny bolid MP4-19. Raikkonena niemal w każdym wyścigu nękały problemy techniczne, co sprawiło, że jego motywacja spadała z weekendu na weekend. W połowie sezonu McLaren wypuścił znacznie poprawioną wersję „B” modelu MP4-19, który dodał całemu zespołowi skrzydeł i Raikkonen w niemal każdym wyścigu zdobywał punkty.
W sezonie 2005 Raikkonen musiał uznać wyższość Fernando Alonso - niesamowicie szybki bolid MP4-20 dał Raikkonenowi siedem zwycięstw, jednak i tym razem był bardzo zawodny, co pozbawiło Fina marzeń o mistrzostwie.
Raikkonen pozostał w McLarenie również w 2006 roku licząc na utrzymanie przez zespół formy z 2005. Sezon okazał się jednak bardzo trudny, a Raikkonenowi ani razu nie udało się wygrać.
W 2007 roku Raikkonen zamienił Srebrną Strzałę na czerwone Ferrari i już w otwierającym sezon Grand Prix Australii dał Włochom pierwsze zwycięstwo. Kolejne wyścigi nie były jednak dla Fina aż tak udane, jednak dzięki fantastycznej walce w drugiej części sezonu i odrobinie szczęścia Kimi Raikkonen po sześciu latach w końcu zdobył upragniony tytuł mistrzowski.
Po sukcesie roku 2007 wszyscy zadawali sobie pytanie czy to początek dominacji Fina. Po obiecującym rozpoczęciu kampanii mistrzowskiej w 2008 r. (dwa zwycięstwa) okazało się, że Raikkonen zaczyna mieć problemy z motywacją. W rezultacie Fin regularnie przegrywał rywalizację z Massą w kwalifikacjach, do tego doszło kilka defektów i można było zapomnieć o mistrzostwie. Koniec sezonu to troche lepsze wyniki i w rezultacie trzecie miejsce w kwalifikacji kierowców.
Sezon 2009 nie był zbyt udany dla Fina. Głównie za sprawą słabego bolidu. Mimo to Fin pięciokrotnie stawał na podium, raz na najwyższym jego stopniu. 30 września 2009 Ferrari potwierdziło rozwiązanie kontraktu z Finem. Na jego miejsce zatrudniono Fernando Alonso. Kimi Raikkonen postanowił zrobić sobie przerwę od F1 i podpisał kontrakt z rajdowym zespołem Citroën Junior Team.
W WRC spędził dwa następne lata (2010-2011), jeżdząc Citroenem C4 WRC oraz Citroenem DS3 WRC. Najpierw reprezentował juniorski team Citroena, potem założył własny zespół, startujący pod nazwą Ice 1 Racing. Pierwsze punkty zdobył w Rajdzie Jordanii 2010, finiszując jako ósmy. Tym samym stał się drugim kierowcą po Carlosie Reutemannie, który punktował zarówno w F1, jak i WRC. Choć czynił regularne postępy, nie potrafił dostać się do ścisłej czołówki. Najlepszy występ zaliczył w Rajdzie Turcji 2010, w którym został sklasyfikowany na piątej lokacie. Udało mu się także wygrać jeden oes Rajdu Niemiec 2010.
Znudzony brakiem satysfakcjonujących wyników w rajdach, zaczął próbować swoich sił w amerykańskiej serii wyścigowej NASCAR, ale szybko porzucił te mistrzostwa. Przed 2012 rokiem zdecydował, że wróci do Formuły Jeden. Najpierw podjął negocjacje z Williamsem, lecz ostatecznie dostał posadę w Lotusie. Jego zespołowym partnerem został mistrz GP2 - Romain Grosjean.
Powrotny sezon 2012 wyszedł Raikkonenowi popisowo. Wykorzystując nadspodziewanie dobrą konkurencyjność bolidu Lotusa pozwalającego walczyć o czołowe lokaty, siedmiokrotnie stanął na podium, w tym raz na jego najwyższym stopniu. Zaprezentował znakomitą regularność, nie wywożąc punktów tylko z GP Chin. Tak jak oczekiwano zdobył rolę lidera Lotusa, przyćmiewając mającego problemy Grosjeana. Łącznie zgromadził aż 207 oczek i nieoczekiwanie zajął wysokie 3. miejsce klasyfikacji generalnej kierowców. Uległ tylko rywalizującym o tytuł Sebastianowi Vettelowi oraz Fernando Alonso.
Rok 2013 był niemal bliźniaczno podobny. Raikkonen znów odniósł jedno zwycięstwo - tym razem już na inaugurację sezonu w Australii - i wywalczył aż siedem innych podiów. Przez dominację Vettela nie miał szans na tytuł, ale rywalizował z Alonso o wicemistrzostwo. Jednak opuścił dwie ostatnie rundy, poddając się niegroźnej operacji kręgosłupa, przez co spadł na 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. Zrobił to niedługo po decyzji o powrocie na kolejny rok do Ferrari i ujawnieniu, że Lotus zalega mu z pensją za cały sezon.
Sezon 2014 z powrotem w Ferrari okazał się bardzo rozczarowujący. Zmagając się z charakterystyką bolidu, Raikkonen nie zdobył nawet żadnego podium i zdecydowanie ustępował zespołowemu partnerowi Fernando Alonso. Gromadząc trzy razy mniej punktów niż Hiszpan, zajął dopiero 12. miejsce w klasyfikacji generalnej.
W sezonie 2015 częściowo się odnalazł. Trzy razy stanął na podium (za każdym razem akurat w nocnym wyścigu) i był 4. w tabeli łącznej.
Chociaż znów zdecydowanie ustąpił zespołowemu koledze - Sebastianowi Vettelowi. Zdobył prawie dwa razy mniej punktów od Niemca.
Ferrari podobno rozważało wymienienie Fina - najbardziej na jego rodaka Valtteriego Bottasa - ale ostatecznie "Iceman" utrzymał posadę na kolejny rok.
W 2016 roku jeździł jeszcze lepiej. Co prawda spadł w generalce na 6. miejsce, mając do dyspozycji mniej konkurencyjny bolid niż w poprzednim sezonie, ale toczył równorzędny pojedynek z Vettelem. Ostatecznie z 186 punktami na koncie przegrał z teamowym partnerem tylko o 26 oczek.
Poza tym cztery razy stanął na podium.
Ferrari już w lipcu ogłosiło pozostawienie go w swoim składzie na następny rok.
W sezonie 2017 z powrotem obniżył loty. Co prawda zdobył pierwsze pole position od prawie dekady, zwyciężając kwalifikacje w Monako, ale na nowo był wyraźnie słabszy od Vettela, który walczył o mistrzostwo świata.
Zgromadził 112 punktów mniej niż zespołowy partner. Z drugiej strony jednocześnie ponownie awansował na 4. miejsce w tabeli łącznej - i ponownie dostał kontrakt na kolejny rok.
W 2018 roku jeździł najlepiej od kilku lat. Znów był tym słabszym w Ferrari, ale zdobył jedno pole position, wygrał jeden wyścig, stał na podium w większości GP i zajął 3. pozycję w generalce.
Mimo tego po przerwie wakacyjnej ogłoszono, że z końcem sezonu straci fotel w ekipie z Maranello - na rzecz prawie dwukrotnie młodszego Charlesa Leclerka.
Chociaż zbliżał się do 40. roku życia, postanowił kontynuować karierę w innym zespole. Okazało się, że wróci do Saubera.
Ciekawostki:
- Ma pseudonim "Iceman", głównie ze względu na zachowywanie zimnej głowy na torze i chłodny stosunek do większości osób.
- Jest rekordzistą pod względem liczby wyścigów z rzędu ukończonych w punktach - od GP Bahrajnu 2012 do GP Węgier 2013 meldował się w czołowej dziesiątce po kolei 27 razy.
- Dwukrotnie zawierał związek małżeński.
Droga do Formuły 1
Kimi Raikkonen zaczął się ścigać w krajowych i międzynarodowych wyścigach kartingowych w wieku dziesięciu lat, a w 1999 porzucił gokarty na rzecz Formuły Ford, w której ścigał się w Pucharze Europy. Pierwszy sezon ukończył na piątym miejscu, jednak w ostatnim wyścigu sezonu podczas dorocznego festiwalu Formuły Ford został wypchnięty z toru i nie dojechał do mety.
W sezonie 2000 pozostał w zespole Manor ścigając się w brytyjskiej Formule Renault. I tym razem bez większych problemów został mistrzem wygrywając siedem z dziesięciu wyścigów, a w pozostałych trzech stanął na podium. W tym samy roku ścigał się również w międzynarodowej Formule Renault, gdzie wygrał dwa wyścigi, dwa razy zdobył Pole Position i dwa razy uzyskał najszybsze okrążenie wyścigu.
W ten właśnie sposób młody Fin trafił do Formuły 1 po przejechaniu zaledwie 23 wyścigów, z których żaden nie odbył się w Formule 3 ani w Formule 3000 - dotychczas uważanych jako warunek konieczny, aby dostać się do Formuły 1. FIA wydała jednak Raikkonenowi superlicencję po tym jak Fin podczas testów udowodnił, że potrafi jeździć szybko i bezpiecznie.
Formuła 1
W sezonie 2002 Raikkonen wielokrotnie deklasował swojego bardziej doświadczonego kolegę Davida Coultharda. Niewiele brakowało, aby odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Formule 1 podczas wyścigu na torze w Barcelonie. Pech sprawił, że wpadł w poślizg na oleju pozostawionym na torze przez eksplodujący silnik Toyoty Alana McNisha i wypadł z toru, oddając zwycięstwo w ręce Michaela Schumachera.
Raikkonen potwierdził swój ogromny potencjał również w 2003 roku - odniósł pierwsze zwycięstwo podczas wyścigu w Malezji i walczył o tytuł mistrzowski z Michaelem Schumacherem aż do ostatniego wyścigu sezonu.
W sezonie 2004 najsłabszym ogniwem był kiepski i bardzo awaryjny bolid MP4-19. Raikkonena niemal w każdym wyścigu nękały problemy techniczne, co sprawiło, że jego motywacja spadała z weekendu na weekend. W połowie sezonu McLaren wypuścił znacznie poprawioną wersję „B” modelu MP4-19, który dodał całemu zespołowi skrzydeł i Raikkonen w niemal każdym wyścigu zdobywał punkty.
W sezonie 2005 Raikkonen musiał uznać wyższość Fernando Alonso - niesamowicie szybki bolid MP4-20 dał Raikkonenowi siedem zwycięstw, jednak i tym razem był bardzo zawodny, co pozbawiło Fina marzeń o mistrzostwie.
Raikkonen pozostał w McLarenie również w 2006 roku licząc na utrzymanie przez zespół formy z 2005. Sezon okazał się jednak bardzo trudny, a Raikkonenowi ani razu nie udało się wygrać.
W 2007 roku Raikkonen zamienił Srebrną Strzałę na czerwone Ferrari i już w otwierającym sezon Grand Prix Australii dał Włochom pierwsze zwycięstwo. Kolejne wyścigi nie były jednak dla Fina aż tak udane, jednak dzięki fantastycznej walce w drugiej części sezonu i odrobinie szczęścia Kimi Raikkonen po sześciu latach w końcu zdobył upragniony tytuł mistrzowski.
Po sukcesie roku 2007 wszyscy zadawali sobie pytanie czy to początek dominacji Fina. Po obiecującym rozpoczęciu kampanii mistrzowskiej w 2008 r. (dwa zwycięstwa) okazało się, że Raikkonen zaczyna mieć problemy z motywacją. W rezultacie Fin regularnie przegrywał rywalizację z Massą w kwalifikacjach, do tego doszło kilka defektów i można było zapomnieć o mistrzostwie. Koniec sezonu to troche lepsze wyniki i w rezultacie trzecie miejsce w kwalifikacji kierowców.
Sezon 2009 nie był zbyt udany dla Fina. Głównie za sprawą słabego bolidu. Mimo to Fin pięciokrotnie stawał na podium, raz na najwyższym jego stopniu. 30 września 2009 Ferrari potwierdziło rozwiązanie kontraktu z Finem. Na jego miejsce zatrudniono Fernando Alonso. Kimi Raikkonen postanowił zrobić sobie przerwę od F1 i podpisał kontrakt z rajdowym zespołem Citroën Junior Team.
W WRC spędził dwa następne lata (2010-2011), jeżdząc Citroenem C4 WRC oraz Citroenem DS3 WRC. Najpierw reprezentował juniorski team Citroena, potem założył własny zespół, startujący pod nazwą Ice 1 Racing. Pierwsze punkty zdobył w Rajdzie Jordanii 2010, finiszując jako ósmy. Tym samym stał się drugim kierowcą po Carlosie Reutemannie, który punktował zarówno w F1, jak i WRC. Choć czynił regularne postępy, nie potrafił dostać się do ścisłej czołówki. Najlepszy występ zaliczył w Rajdzie Turcji 2010, w którym został sklasyfikowany na piątej lokacie. Udało mu się także wygrać jeden oes Rajdu Niemiec 2010.
Znudzony brakiem satysfakcjonujących wyników w rajdach, zaczął próbować swoich sił w amerykańskiej serii wyścigowej NASCAR, ale szybko porzucił te mistrzostwa. Przed 2012 rokiem zdecydował, że wróci do Formuły Jeden. Najpierw podjął negocjacje z Williamsem, lecz ostatecznie dostał posadę w Lotusie. Jego zespołowym partnerem został mistrz GP2 - Romain Grosjean.
Powrotny sezon 2012 wyszedł Raikkonenowi popisowo. Wykorzystując nadspodziewanie dobrą konkurencyjność bolidu Lotusa pozwalającego walczyć o czołowe lokaty, siedmiokrotnie stanął na podium, w tym raz na jego najwyższym stopniu. Zaprezentował znakomitą regularność, nie wywożąc punktów tylko z GP Chin. Tak jak oczekiwano zdobył rolę lidera Lotusa, przyćmiewając mającego problemy Grosjeana. Łącznie zgromadził aż 207 oczek i nieoczekiwanie zajął wysokie 3. miejsce klasyfikacji generalnej kierowców. Uległ tylko rywalizującym o tytuł Sebastianowi Vettelowi oraz Fernando Alonso.
Rok 2013 był niemal bliźniaczno podobny. Raikkonen znów odniósł jedno zwycięstwo - tym razem już na inaugurację sezonu w Australii - i wywalczył aż siedem innych podiów. Przez dominację Vettela nie miał szans na tytuł, ale rywalizował z Alonso o wicemistrzostwo. Jednak opuścił dwie ostatnie rundy, poddając się niegroźnej operacji kręgosłupa, przez co spadł na 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. Zrobił to niedługo po decyzji o powrocie na kolejny rok do Ferrari i ujawnieniu, że Lotus zalega mu z pensją za cały sezon.
Sezon 2014 z powrotem w Ferrari okazał się bardzo rozczarowujący. Zmagając się z charakterystyką bolidu, Raikkonen nie zdobył nawet żadnego podium i zdecydowanie ustępował zespołowemu partnerowi Fernando Alonso. Gromadząc trzy razy mniej punktów niż Hiszpan, zajął dopiero 12. miejsce w klasyfikacji generalnej.
W sezonie 2015 częściowo się odnalazł. Trzy razy stanął na podium (za każdym razem akurat w nocnym wyścigu) i był 4. w tabeli łącznej.
Chociaż znów zdecydowanie ustąpił zespołowemu koledze - Sebastianowi Vettelowi. Zdobył prawie dwa razy mniej punktów od Niemca.
Ferrari podobno rozważało wymienienie Fina - najbardziej na jego rodaka Valtteriego Bottasa - ale ostatecznie "Iceman" utrzymał posadę na kolejny rok.
W 2016 roku jeździł jeszcze lepiej. Co prawda spadł w generalce na 6. miejsce, mając do dyspozycji mniej konkurencyjny bolid niż w poprzednim sezonie, ale toczył równorzędny pojedynek z Vettelem. Ostatecznie z 186 punktami na koncie przegrał z teamowym partnerem tylko o 26 oczek.
Poza tym cztery razy stanął na podium.
Ferrari już w lipcu ogłosiło pozostawienie go w swoim składzie na następny rok.
W sezonie 2017 z powrotem obniżył loty. Co prawda zdobył pierwsze pole position od prawie dekady, zwyciężając kwalifikacje w Monako, ale na nowo był wyraźnie słabszy od Vettela, który walczył o mistrzostwo świata.
Zgromadził 112 punktów mniej niż zespołowy partner. Z drugiej strony jednocześnie ponownie awansował na 4. miejsce w tabeli łącznej - i ponownie dostał kontrakt na kolejny rok.
W 2018 roku jeździł najlepiej od kilku lat. Znów był tym słabszym w Ferrari, ale zdobył jedno pole position, wygrał jeden wyścig, stał na podium w większości GP i zajął 3. pozycję w generalce.
Mimo tego po przerwie wakacyjnej ogłoszono, że z końcem sezonu straci fotel w ekipie z Maranello - na rzecz prawie dwukrotnie młodszego Charlesa Leclerka.
Chociaż zbliżał się do 40. roku życia, postanowił kontynuować karierę w innym zespole. Okazało się, że wróci do Saubera.
Ciekawostki:
- Ma pseudonim "Iceman", głównie ze względu na zachowywanie zimnej głowy na torze i chłodny stosunek do większości osób.
- Jest rekordzistą pod względem liczby wyścigów z rzędu ukończonych w punktach - od GP Bahrajnu 2012 do GP Węgier 2013 meldował się w czołowej dziesiątce po kolei 27 razy.
- Dwukrotnie zawierał związek małżeński.
| Kimi Raikkonen - bio | |
|---|---|
| Data urodzenia | 17 października 1979 roku |
| Narodowość | Fin |
| Zespół | Sauber |
| Wzrost | 175 cm |
| Waga | 71 kg |
| Numer startowy | 7 |
| Kimi Raikkonen - statystyki | |
| Zwycięstwa | 21 |
| Punkty | 1816 |
| Wyścigi | 292 |
| Pierwsze pola startowe | 18 |
| Podia | 103 |
| Debiut | GP Australii 2001 |
| Kimi Raikkonen - wyniki w sezonie 2018 | |
| Australia | 3. miejsce |
| Bahrajn | nie ukończył (wycofał się po wypadku w pit-stopie) |
| Chiny | 3. miejsce |
| Azerbejdżan | 2. miejsce |
| Hiszpania | nie ukończył (stracił moc) |
| Monako | 4. miejsce |
| Kanada | 6. miejsce |
| Francja | 3. miejsce |
| Austria | 2. miejsce |
| Wielka Brytania | 3. miejsce |
| Niemcy | 3. miejsce |
| Węgry | 3. miejsce |
| Belgia | nie ukończył (wycofał się ze względu na problem z DRS) |
| Włochy | 2. miejsce |
| Singapur | 5. miejsce |
| Rosja | 4. miejsce |
| Japonia | 5. miejsce |
| USA | 1. miejsce |
| Meksyk | 3. miejsce |
| Brazylia | 3. miejsce |
| Abu Zabi | nie ukończył (stracił moc) |
| Pozycja końcowa | 3. miejsce (251 punktów) |
| Kimi Raikkonen - kalendarium | |
| 1999 | Brytyjska Formuła Renault 2.0 (zimowa edycja) - mistrzostwo Brytyjska Formuła Renault 2.0 - cztery starty Europejska Formuła Ford - dwa starty Formuła Ford Festival - nie ukończył |
| 2000 | Brytyjska Formuła Renault 2.0 - mistrzostwo Formuła Renault 2.0 Eurocup - dwa starty (dwa zwycięstwa) |
| 2001 | Formuła 1 (Sauber) - 10. miejsce (9 punktów) |
| 2002 | Formuła 1 (McLaren) - 6. miejsce (24 punkty) |
| 2003 | Formuła 1 (McLaren) - 2. miejsce (91 punktów) |
| 2004 | Formuła 1 (McLaren) - 7. miejsce (45 punktów) |
| 2005 | Formuła 1 (McLaren) - 2. miejsce (112 punktów) |
| 2006 | Formuła 1 (McLaren) - 5. miejsce (65 punktów) |
| 2007 | Formuła 1 (Ferrari) - mistrzostwo (110 punktów) |
| 2008 | Formuła 1 (Ferrari) - 3. miejsce (75 punktów) |
| 2009 | Formuła 1 (Ferrari) - 6. miejsce (48 punktów) WRC - jeden start |
| 2010 | WRC - 10. miejsce (wystartował w 11 z 13 rund) |
| 2011 | WRC - 10. miejsce (wystartował w 9 z 13 rund) NASCAR - dwa starty |
| 2012 | Formuła 1 (Lotus) - 3. miejsce (207 punktów) |
| 2013 | Formuła 1 (Lotus) - 5. miejsce (183 punkty, opuścił dwa wyścigi) |
| 2014 | Formuła 1 (Ferrari) - 12. miejsce (55 punktów) |
| 2015 | Formuła 1 (Ferrari) - 4. miejsce (150 punktów) |
| 2016 | Formuła 1 (Ferrari) - 6. miejsce (186 punktów) |
| 2017 | Formuła 1 (Ferrari) - 4. miejsce (205 punktów) |
| 2018 | Formuła 1 (Ferrari) - 3. miejsce (251 punktów) |
Tapety BMW 
Jak zwiększyć osiągi motocykla Suzuki bez dużych wydatków?
Tesla w tarapatach. Pierwszy kwartał 2025 pod znakiem spadków i politycznych zawirowań
Nie możecie się doczekać GTA VI? Dzisiaj ściągniesz nowe samochody do ulepszonej GTA V!
Ford przywraca ducha Ameryki z Mustangiem GTD Spirit of America
Gdyby Elon Musk i Kanye West mieli dziecko: Tesla Cybertruck po mrocznym tuningu Mansory
Nowe Audi Q7 po liftingu 
GT Polonia 2010 - Tor Poznań 
Tapety Pontiac 
