Formuła 1 - historia: Sezon 1952

Chęć zachowania konkurencyjności i otwarcia pola do rywalizacji dla nowych marek sprawiał, że FIA podjęła decyzję o używaniu bolidów Formuły 2 w sezonie 1952. Samochody Formuły 1 o wyśrubowanych osiągach były tak drogie, że tylko bogate firmy z najwyższej półki, jak Alfa Romeo, Ferrari czy Maserati miały szanse ja zbudować i obsługiwać. Obniżenie wymagań mogłoby pomóc mniejszym firmom, jak Hersham&Walton Motors, Cooper czy Connought na nawiązanie równej walki, jednakże nic z tego nie wyszło. Sezon zdominowali kierowcy Ferrari - Alberto Ascari wygrał sześć z siedmiu wyścigów rozgrywanych w Europie. Po odejściu Alfy Romeo, Ferrari przygarnęło kilka byłych gwiazd tej ekipy, w tym 'Nino' Farinę, który zajął miejsce drugiego kierowcy w zespole, tuż za Ascarim. Proponowano je Fangiowi, ale Argentyńczyk nie chciał być tylko 'kołem zapasowym' - chciał być niepodważalnym numerem 1. Taką propozycję otrzymał od zespołu Maserati, gdzie zasiadł za kierownicą sześciocylindrowego samochodu. Jednakże, ta decyzja nie wyszła Fangiowi na dobre. W debiucie wyścigowym nowego Maserati na torze Monza, Fangio wystartował zmęczony i zdekoncentrowany całonocnym dojazdem. Na jednym z zakrętów najechał kołem na krawężnik, samochód podskoczył, a Argentyńczyk został wyrzucony z kokpitu, naruszając kręgosłup przy lądowaniu. W wyniku tego incydentu, Fangio musiał zakończyć swoje starty w sezonie 1952. Tymczasem Ascari wydawał się nie do zatrzymania. Mimo porażki za oceanem, wygrał sześć z siedmiu wyścigów europejskich. W maju nie pojechał do Berna na Grand Prix Szwajcarii, wybierając zamiast niego start w Indianapolis 500, wyznaczony w tym samym miesiącu. Wyjazd do Stanów Zjednoczonych dał Ascariemu możliwość startu na Ferrari 375, pełnokrwistym bolidzie Formuły 1, gdyż ograniczenie pojemności samochodów nie obowiązywało na Indy 500. Jednakże nic mu to nie dało i nie mogąc wyrwać się z dwunastego miejsca na którym zablokowali go rywale, wycofał się z wyścigu. To upokorzenie odbił sobie z nawiązką w Europie. Na Grand Prix Belgii dojechał do mety na pierwszej pozycji, ponad dwie minuty przed swoim kolegą z Ferrari - Fariną. We Francji kolejność na dwóch pierwszych miejscach była taka sama, natomiast podium uzupełnił inny kierowca stajni z Maranello - Piero Taruffi, który to wygrał Grand Prix Szwajcarii pod nieobecność Ascariego. Na niemieckim Nurburgringu Ferrari zajęło pierwsze cztery miejsca. Za Ascarim uplasowali się kolejno Farina, Fischer i Taruffi. Następnie wśród piaszczystych wydm Zandvoort w czasie Grand Prix Holandii, Ferrari ponownie obsadziło całe podium w składzie: Ascari, Farina i Villoresi.Jedynym wyścigiem, gdzie Ascari musiał naprawdę walczyć o zwycięstwo, było Grand Prix Włoch na Monzy. Jose Froilan Gonzalez, który musiał ustąpić w Ferrari Farinie, wreszcie usiadł za kierownicą nowego Maserati i zmusił Ascariego do walki o pierwsze miejsce. Argentyńczyk szybko wyszedł na prowadzenie, ale utracił je z winy mechaników, którzy zbyt długo obsługiwali samochód podczas tankowania. Ascari wykorzystał to i objął prowadzenie, broniąc się przed wściekłymi atakami Gonzaleza do samego końca. Gonzalez był drugi, ale pocieszeniem dla niego było to, że rozdzielił kierowców Ferrari i wykręcił najszybsze okrążenie toru, wyrównując czas mistrza świata, czyli Ascariego.

Pierwsza dziesiątka klasyfikacji generalnej Formuły 1 - 1952
	Kierowca	Zespół	Punkty
1.	Alberto Ascari	Ferrari	36
2.	Giuseppe Farina	Ferrari	25
3.	Piero Taruffi	Ferrari	22
4.	Rudi Fischer	Ferrari	10
5.	Mike Hawthorn	Cooper	10
6.	Robert Manzon	Gordini	9
7.	Luigi Villoresi	Ferrari	8
8.	Troy Ruttman	Kuzma	8
9.	Jose Froilan Gonzalez	Maserati	6,5
10.	Jean Behra	Gordini	6