Formuła 1 - historia: Sezon 1951

W drugim sezonie Formuły 1 Juan Manuel Fangio postawił na swoim i wydarł mistrzowski tytuł Farinie, jeżdżąc dla Alfy Romeo. Jednakże przez cały sezon po piętach deptało mu Ferrari. Ten tytuł był jego pierwszym z pięciu. 'El Chueco' - jak nazywany był Fangio zdominował dekadę ustawiając rekord, który został pobity dopiero 46 lat później przez Michaela Schumachera. W 1951 roku odbyło się osiem wyścigów zaliczanych do Formuły 1. Pierwszym z nich było majowe Grand Prix Szwajcarii, które wygrał Fangio w swojej Alfie Romeo. Drugi wyścig - Indianapolis 500 wygrał Lee Wallard, jednakże za oceanem ponownie wystartowali tylko kierowcy z USA.

Nastepnie odbyło się Grand Prix Belgii, gdzie triumfował ówczesny mistrz świata Giuseppe 'Nino' Farina, zdobywając cenne punkty dla Alfa Romeo. W Belgii wyścigu nie ukończył Fangio, którego samochód uległ awarii. Podczas czwartego wyścigu - Grand Prix Francji na torze Rheims wybuchła batalia pomiędzy Alfa Romeo, a Ferrari. Fangio nie był w stanie zgubić Ascariego (Ferrari) i tylko awaria skrzyni biegów w samochodzie Włocha pozwoliła mu uwolnić się od naciskającego rywala. Ascari otrzymał bolid od swojego kolegi z zespołu Jose Froilana Gonzaleza i wrócił na tor. Chwilę później los Ascariego podzielił Fangio, który przesiadł się do samochodu Fagiolego. Ostatecznie zwyciężył Fangio z przewagą minuty nad Ascarim, co w tamtych czasach było różnicą niewielką. Trzeci był Luigi Villoresi, również z Ferrari. Mała pojemność zbiorników Alfy Romeo, wymagająca dwóch tankowań w czasie wyścigu była przyczyną porażki zespołu na Silverstone. Fangio nie mógł uciec Gonzalezowi, który wykorzystał to, że jego rodak musiał zjechać na dodatkowe tankowanie i zwyciężył GP Wielkiej Brytanii. Podium ponownie uzupełnił Villoresi.Ferrari stawało się coraz silniejsze i gdyby nie Juan Manuel Fangio, to kierowcy włoskiej ekipy zajęliby pierwsze pięć miejsc w wyścigu o Grand Prix Niemiec. Słabe punkty Alfy 158 zaczęły coraz wyraźniej dawać o sobie znać - dopracowane Ferrari zaczynało wieść prym. Tylko geniusz Fangia uratował punkty dla Alfy w Niemczech. Argentyńczyk wiedział, że w walce z gorszymi od Alfy, lepszymi tylko w kwestii wielkości zbiornika paliwa samochodami Ferrari jedyną sensowną taktyką jest utrzymywanie równego, szybkiego tempa od pierwszej do ostatniej minuty wyścigu i wyciskanie z samochodu wszystkiego co się da, by utrzymać miejsce w czołówce. Fangio przewodził od samego startu i pierwsze miejsce oddał dopiero wtedy, gdy musiał zjechać na drugie tankowanie. El Chueco powrócił na tor i wykręcił jeszcze najszybszy czas okrążenia, który wówczas był premiowany dodatkowym punktem do klasyfikacji. Mimo to, Fangio dojechał do mety za plecami Ascariego.Kolejnym wyścigiem było Grand Prix Włoch na Monzie, gdzie Ferrari zdobyło dublet za sprawą Ascariego i Gonzaleza, a Fangio nie dojechał do mety. Dzięki temu przed ostatnim wyścigiem sezonu - Grand Prix Hiszpanii, Fangio utrzymywał tylko trzypunktową przewagę nad Ascarim. Ferrari miało w Pedralbes problemy z ogumieniem. Ich opony miały mniejszą średnicą niż te używane przez Alfę Romeo i nie wytrzymywały warunków panujących na hiszpańskim torze. Ciągłe zmiany opon Ascariego pozwoliły Fangio utrzymać przewagę i zwyciężyć pomimo dwukrotnego tankowania.Jednakże pomimo sukcesów Fangia, przebieg wyścigów sezonu 1951 wyraźnie wskazywał, że nastał kres pięcioletniej supremacji modelu Alfa Romeo 158 na torach wyścigowych Europy. W 1950 roku Ascari zdobył tylko 12 punktów, ale już wtedy na Monzie pokazał, że Ferrari może być groźnym rywalem dla Alfy. Rok później, nowe Ferrari z silnikiem o pojemności 4,5 litra bez doładowania stało się w przeciągu sezonu najlepszym samochodem w stawce. Bez wsparcia finansowego Alfa Romeo nie miała szans na stworzenie nowego modelu i musiała wycofać się z rywalizacji. Odejście Alfy otworzyło prostą drogę do monopolu Ferrari, zagrażając przyszłości nowego sportu. Aby przywrócić element rywalizacji, FIA podjęło decyzję, by sezon 1952 rozgrywać według reguł Formuły 2, a więc z pojemnością silników ograniczoną do 2 litrów.

Pierwsza dziesiątka klasyfikacji generalnej Formuły 1 - 1951
	Kierowca	Zespół	Punkty
1.	Juan Manuel Fangio	Alfa Romeo	31
2.	Alberto Ascari	Ferrari	25
3.	Jose-Froilan Gonzalez	Lago-Talbot, Ferrari	24
4.	Giuseppe "Nino" Farina	Alfa Romeo	19
5.	Luigi Villoresi	Ferrari	15
6.	Piero Taruffi	Ferrari	10
7.	Lee Wallard	Kurtis Offenhauser	9
8.	Felice Bonetto	Alfa Romeo	7
9.	Mike Nazaruk	Kurtis Offenhauser	6
10.	Reg Parnell	Ferrari, BRM	5