Nowozelandczyk, utytułowany kierowca w wyścigach długodystansowych. Zaliczył 25 startów w Formule 1 w latach 2017-2018. Jeździł dla zespołu Toro Rosso.
Droga do Formuły 1
Brendon Hartley wywodzi się z rodziny wyścigowej. Mając 6 lat zaczął jeździć w kartingu.
Sześć lat później spróbował sił w... nowozelandzkiej Formule Pierwszej. Ukończył ją na 8. miejscu. Następnie startował w nowozelandzkiej Formule Ford i w Toyota Racing Series. Nie został mistrzem w żadnym z tych cyklów, ale w obu wygrywał wyścigi.
Gdy stało się jasne, że ma talent, jako 16-latek wyleciał do Europy. W tym samym czasie został objęty wsparciem Red Bulla.
Hartley początkowo zamieszkał w Niemczech i startował w 2-litrowych Formułach Renault. Przez pierwszy sezon nie odniósł żadnych istotnych sukcesów, ale już w 2007 roku wywalczył mistrzostwo Formuły Renault 2.0 Eurocup. Był też trzeci w Formule Renault 2.0 Italia. Jednocześnie zadebiutował w Formule 3 i od razu ukończył tuż za podium prestiżowe zawody Masters of F3.
W 2008 roku popisał się rewelacyjną jazdą w słynnym GP Makau. Mimo wypadku w wyścigu kwalifikacyjnym i startu dopiero z dwudziestej pozycji stanął na najniższym stopniu podium wyścigu głównego.
Wcześniej jako 18-latek zadebiutował za kierownicą bolidu Formuły 1, wykonując jazdę pokazową maszyną Red Bulla w stolicy Arabii Saudyjskiej - Rijadzie.
Tego samego roku zaczął jeździć samochodami F1 na testach.
Zarazem zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Brytyjskiej Formuły 3. Może walczyłby o mistrzostwo, gdyby nie fakt, że odpadł aż z sześciu zawodów. Musiał uznać wyższość Jaime Alguersuariego i Olivera Turveya.
W roku 2009 został oficjalnym kierowcą rezerwowym Red Bulla i Toro Rosso w F1. Jednak nie był to udany sezon - nie wiodło mu się w juniorskich seriach. Został sklasyfikowany dopiero na 15. pozycji w Formule Renault 3.5 i na 11. w Formule 3 Euro Series. Nie wyszedł mu też występ w GP Makau.
Rok 2010 przyniósł prawdziwe załamanie kariery Hartleya. Dalej jeżdżąc bez błysku w Formule Renault 3.5, w trakcie sezonu został wyrzucony z Red Bulla.
Długowłosy 20-latek nie złożył broni i kontynuował starty w wyścigach jednomiejscowych bolidów, ale już się nie odbudował. W 2011 roku przystąpił do kolejnego sezonu Formuły Renault 3.5 i o ile poszło mu lepiej, o tyle postęp był niewystarczający, by przykuć uwagę. Zajął 7. miejsce w generalce. Nie osiągnął niczego również dwunastoma startami w GP2 w latach 2010-2012.
Hartley w końcu rozpoczął "drugą karierę", przenosząc się do wyścigów długodystansowych.
Nieoczekiwanie jeszcze wrócił za stery bolidu F1, ale tylko na chwilę. We wrześniu 2012 roku zaliczył jednorazowy występ samochodem Mercedesa na testach dla młodych kierowców.
W 2013 roku zaczął na nowo wygrywać. Odniósł po jednym zwycięstwie w amerykańskim Grand-Am i European Le Mans Series. Jego karta odwróciła się na dobre. Ponowne sukcesy sprawiły, że został fabrycznym kierowcą Porsche w Długodystansowych Mistrzostwach Świata (WEC) - w najwyższej kategorii LMP1.
Kontrakt z niemiecką marką był wielką szansą, którą Hartley wykorzystał fantastycznie. W 2015 roku wspólnie z byłym kierowcą Formuły 1 Markiem Webberem i Timo Bernhardem wywalczył w WEC mistrzowski tytuł.
W 2017 roku powtórzył to osiągnięcie z Bernhardem i rodakiem Earlem Bamberem, a ponadto triumfował razem z nimi w 24-godzinnym wyścigu Le Mans.
Formuła 1
Zawojowanie wyścigów długodystansowych niespodziewanie doprowadziło Hartleya do celu, który wydawało się, że jest już spisany na straty. W październiku 2017 roku wręcz sensacyjnie - w wieku 27 lat - zaczął ścigać się w F1. Red Bull potrzebując nowego zawodnika - i nie mając odpowiedniego kandydata w swoim programie szkolenia młodych kierowców - ściągnął dawnego podopiecznego do juniorskiego zespołu Toro Rosso na GP USA.
Hartley spisywał się przyzwoicie na Circuit of the Americas i zachował posadę na resztę sezonu. Trapiony awariami silnika i powiązanymi z nimi karami cofnięcia na starcie, w czterech występach ani razu nie punktował, ale utrzymał się w teamie również na kolejny rok.
W sezonie 2018 zawiódł. Z dwudziestu jeden wyścigów wywiózł tylko cztery punkty. Jednocześnie miał parę wypadków. Jego najlepszym wynikiem była 9. pozycja, zdobyta na torze, na którym rok wcześniej rozpoczął starty. W klasyfikacji generalnej zajął przedostatnie miejsce.
Bolid Toro Rosso pozwalał na dużo więcej, co pokazał drugi kierowca ekipy Pierre Gasly, gromadząc 29 oczek.
Efekt? Francuz dostał awans na następny sezon do seniorskiego zespołu Red Bulla, Nowozelandczyk zaś został zwolniony. Jego kariera w F1 dobiegła końca po 25 wyścigach.
Droga do Formuły 1
Brendon Hartley wywodzi się z rodziny wyścigowej. Mając 6 lat zaczął jeździć w kartingu.
Gdy stało się jasne, że ma talent, jako 16-latek wyleciał do Europy. W tym samym czasie został objęty wsparciem Red Bulla.
Hartley początkowo zamieszkał w Niemczech i startował w 2-litrowych Formułach Renault. Przez pierwszy sezon nie odniósł żadnych istotnych sukcesów, ale już w 2007 roku wywalczył mistrzostwo Formuły Renault 2.0 Eurocup. Był też trzeci w Formule Renault 2.0 Italia. Jednocześnie zadebiutował w Formule 3 i od razu ukończył tuż za podium prestiżowe zawody Masters of F3.
Wcześniej jako 18-latek zadebiutował za kierownicą bolidu Formuły 1, wykonując jazdę pokazową maszyną Red Bulla w stolicy Arabii Saudyjskiej - Rijadzie.
Tego samego roku zaczął jeździć samochodami F1 na testach.
Zarazem zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Brytyjskiej Formuły 3. Może walczyłby o mistrzostwo, gdyby nie fakt, że odpadł aż z sześciu zawodów. Musiał uznać wyższość Jaime Alguersuariego i Olivera Turveya.
W roku 2009 został oficjalnym kierowcą rezerwowym Red Bulla i Toro Rosso w F1. Jednak nie był to udany sezon - nie wiodło mu się w juniorskich seriach. Został sklasyfikowany dopiero na 15. pozycji w Formule Renault 3.5 i na 11. w Formule 3 Euro Series. Nie wyszedł mu też występ w GP Makau.
Rok 2010 przyniósł prawdziwe załamanie kariery Hartleya. Dalej jeżdżąc bez błysku w Formule Renault 3.5, w trakcie sezonu został wyrzucony z Red Bulla.
Długowłosy 20-latek nie złożył broni i kontynuował starty w wyścigach jednomiejscowych bolidów, ale już się nie odbudował. W 2011 roku przystąpił do kolejnego sezonu Formuły Renault 3.5 i o ile poszło mu lepiej, o tyle postęp był niewystarczający, by przykuć uwagę. Zajął 7. miejsce w generalce. Nie osiągnął niczego również dwunastoma startami w GP2 w latach 2010-2012.
Hartley w końcu rozpoczął "drugą karierę", przenosząc się do wyścigów długodystansowych.
Nieoczekiwanie jeszcze wrócił za stery bolidu F1, ale tylko na chwilę. We wrześniu 2012 roku zaliczył jednorazowy występ samochodem Mercedesa na testach dla młodych kierowców.
W 2013 roku zaczął na nowo wygrywać. Odniósł po jednym zwycięstwie w amerykańskim Grand-Am i European Le Mans Series. Jego karta odwróciła się na dobre. Ponowne sukcesy sprawiły, że został fabrycznym kierowcą Porsche w Długodystansowych Mistrzostwach Świata (WEC) - w najwyższej kategorii LMP1.
Kontrakt z niemiecką marką był wielką szansą, którą Hartley wykorzystał fantastycznie. W 2015 roku wspólnie z byłym kierowcą Formuły 1 Markiem Webberem i Timo Bernhardem wywalczył w WEC mistrzowski tytuł.
W 2017 roku powtórzył to osiągnięcie z Bernhardem i rodakiem Earlem Bamberem, a ponadto triumfował razem z nimi w 24-godzinnym wyścigu Le Mans.
Formuła 1
Zawojowanie wyścigów długodystansowych niespodziewanie doprowadziło Hartleya do celu, który wydawało się, że jest już spisany na straty. W październiku 2017 roku wręcz sensacyjnie - w wieku 27 lat - zaczął ścigać się w F1. Red Bull potrzebując nowego zawodnika - i nie mając odpowiedniego kandydata w swoim programie szkolenia młodych kierowców - ściągnął dawnego podopiecznego do juniorskiego zespołu Toro Rosso na GP USA.
Hartley spisywał się przyzwoicie na Circuit of the Americas i zachował posadę na resztę sezonu. Trapiony awariami silnika i powiązanymi z nimi karami cofnięcia na starcie, w czterech występach ani razu nie punktował, ale utrzymał się w teamie również na kolejny rok.
W sezonie 2018 zawiódł. Z dwudziestu jeden wyścigów wywiózł tylko cztery punkty. Jednocześnie miał parę wypadków. Jego najlepszym wynikiem była 9. pozycja, zdobyta na torze, na którym rok wcześniej rozpoczął starty. W klasyfikacji generalnej zajął przedostatnie miejsce.
Bolid Toro Rosso pozwalał na dużo więcej, co pokazał drugi kierowca ekipy Pierre Gasly, gromadząc 29 oczek.
Efekt? Francuz dostał awans na następny sezon do seniorskiego zespołu Red Bulla, Nowozelandczyk zaś został zwolniony. Jego kariera w F1 dobiegła końca po 25 wyścigach.
| Brendon Hartley - bio i statystyki | |
|---|---|
| Data urodzenia | 10 listopada 1989 roku |
| Narodowość | Nowozelandczyk |
| Reprezentowane zespoły | Toro Rosso |
| Zwycięstwa | 0 |
| Punkty | 4 |
| Wyścigi | 25 |
| Pierwsze pola startowe | 0 |
| Podia | 0 |
| Debiut | GP USA 2017 |
| Ostatni start | GP Abu Zabi 2018 |
| Najlepszy wynik | 9. miejsce |
| Brendon Hartley - kalendarium | |
| 2002-2003 | Nowozelandzka Formuła Pierwsza - 8. miejsce |
| 2003-2004 | Nowozelandzka Formuła Ford - 2. miejsce |
| 2005 | Toyota Racing Series - 4. miejsce |
| 2006 | Formuła Renault 2.0 Eurocup - 14. miejsce Formuła Renault 2.0 NEC - 10. miejsce (ominął dwa wyścigi) Toyota Racing Series - 8. miejsce |
| 2007 | Formuła Renault 2.0 Eurocup - mistrzostwo Formuła Renault 2.0 Włochy - 3. miejsce Masters of F3 - 4. miejsce GP Makau - 12. miejsce |
| 2008 | Brytyjska Formuła 3 - 3. miejsce GP Makau - 3. miejsce Masters of F3 - 5. miejsce Formuła 3 Euro Series - osiem startów Formuła 1 - kierowca testowy Red Bulla i Toro Rosso |
| 2009 | Formuła Renault 3.5 - 15. miejsce (ominął cztery wyścigi) Formuła 3 Euro Series - 11. miejsce (ominął cztery wyścigi) GP Makau - nie ukończył Formuła 1 - kierowca testowy i rezerwowy Red Bulla oraz Toro Rosso |
| 2010 | Formuła Renault 3.5 - 10. miejsce (ominął cztery wyścigi) GP2 - cztery starty Formuła 1 - kierowca testowy i rezerwowy Red Bulla oraz Toro Rosso |
| 2011 | Formuła Renault 3.5 - 7. miejsce (ominął jeden wyścig) GP2 - cztery starty |
| 2012 | 24h Le Mans - nie ukończył ELMS - dwa starty (jedno podium) GP2 - cztery starty Formuła 1 - kierowca testowy Mercedesa |
| 2013 | ELMS - 5. miejsce w kategorii LMP2 Grand-Am - 12. miejsce w kategorii DP (ominął jeden wyścig) 24h Le Mans - 6. miejsce w kategorii LMP2 i 12. ogólnie Bathurst 12 Hour - niesklasyfikowany Formuła 1 - kierowca testowy Mercedesa |
| 2014 | WEC - 9. miejsce 24h Le Mans - niesklasyfikowany 24h Daytona - nie ukończył |
| 2015 | WEC - mistrzostwo 24h Le Mans - 2. miejsce 24h Daytona - nie ukończył |
| 2016 | WEC - 4. miejsce 24h Le Mans - 13. miejsce 24h Daytona - 5. miejsce |
| 2017 | WEC - mistrzostwo 24h Le Mans - zwycięstwo Formuła 1 (Toro Rosso) - cztery starty (0 punktów) IMSA WeatherTech SportsCar Championship - trzy starty (jedno zwycięstwo) |
| 2018 | Formuła 1 (Toro Rosso) - 19. miejsce (4 punkty) |
Tapety 
Gdyby Elon Musk i Kanye West mieli dziecko: Tesla Cybertruck po mrocznym tuningu Mansory
Ford przywraca ducha Ameryki z Mustangiem GTD Spirit of America
Tesla w tarapatach. Pierwszy kwartał 2025 pod znakiem spadków i politycznych zawirowań
Nie możecie się doczekać GTA VI? Dzisiaj ściągniesz nowe samochody do ulepszonej GTA V!
Niezwykły triumf Kajetanowicza i Szczepaniaka, Polacy wygrywają Rajd Portugalii!
MAN: modele TGM i TGL w pełnej okazałości 
Honda CR-Z AMS - prawie sportowo 
Tapety BMW 
