Francuz, ścigał się w Formule 1 w latach 2013-2014 jako zawodnik zespołu Marussia. Był członkiem Akademii Kierowców Ferrari i jednym z obiecujących talentów. Jego karierę brutalnie przerwał dramatyczny wypadek podczas GP Japonii. 18 lipca 2015 roku zmarł na skutek odniesionych w zdarzeniu obrażeń mózgu.
Droga do Formuły 1
W 2007 roku Bianchi rozpoczął przygodę z jednomiejscowymi bolidami, wchodząc do Francuskiej Formuły Renault 2.0 jako kartingowy mistrz swojego kraju. Wygrał tę serię za pierwszym podejściem, nie stając na podium tylko 2 z 13 wyścigów. Uzbierał łącznie 172 punkty, 49 więcej niż drugi zawodnik. W pokonanym polu zostawił m. in. Charlesa Pika. Tego roku próbował też sił w Formule Renault 2.0 Eurocup, ale nie ukończył 4 z 6 zawodów, do których przystąpił.
Na sezon 2008 przeniósł się do Formuły 3 Euro Series, zatrudniony przez rodzimą stajnię ART Grand Prix, którą współprowadził jego menedżer Nicolas Todt, syna Jeana Todta. Bianchi odniósł 2 zwycięstwa i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, ulegając tylko zespołowemu partnerowi Nico Hulkenbergowi oraz Edoardo Mortarze. Dodatkowo zwrócił na siebie uwagę wygraniem prestiżowych zawodów F3 Masters na torze Zolder. W Grand Prix Makau był dziewiąty.
Na 2009 rok pozostał w ART Grand Prix i Formule 3 Euro Series. Tym razem już pewnie sięgnął po tytuł, odnosząc 9 triumfów. Zdobył 114 punktów, o 39 pokonując drugiego Christiana Vietorisa i o 52 trzeciego Valtteriego Bottasa, swojego zespołowego partnera. Poza tym zaliczył cztery bardzo udane występy gościnne w Brytyjskiej Formule 3 i jeden nieudany w Formule Renault 3.5. Drugie podejście do GP Makau przyniosło dziesiątą lokatę. Pod koniec roku na torze Jerez poprowadził bolid Formuły 1 ekipy Ferrari. Zaimponował tak bardzo, że został juniorem Scuderii.
W 2010 roku ART przeniosło go do nazywanej przedsionkiem F1 serii GP2. Nie wygrał ani razu, ale czterokrotnie stawał na podium i zdobył wysokie 3. miejsce tabeli łącznej, ulegając tylko Pastorowi Maldonado oraz Sergio Perezowi. Nie wystartował do drugich zawodów na torze Hungaroring z powodu kontuzji odniesionej w wypadku podczas pierwszych. Bianchi obrócił bolid na pierwszym zakręcie wyścigu i czołowo wjechał w niego Ho-Pin Tung. Francuz doznał urazu kręgosłupa, szczęśliwie znacznie mniej groźnego niż początkowo się obawiano. Pod koniec roku wystąpił samochodem Ferrari na testach F1 dla młodych kierowców w Abu Zabi.
Na sezon 2011 pozostał w GP2 z ART Grand Prix, które zyskało wsparcie Lotusa. W rozegranej zimą azjatyckiej edycji GP2 zwyciężył jeden z czterech wyścigów i zdobył tytuł wicemistrza, przegrywając tylko z rodakiem Romainem Grosjeanem. W głównej serii zaliczył trudny początek - na pierwszych osiem zawodów, wywiózł punkty tylko z dwóch. Przebudził się lipcowym triumfem na torze Silverstone, po którym już nie przestał punktować. Ostatecznie tak jak rok temu zajął 3. lokatę generalki. Tym razem lepsi okazali się Grosjean i Luca Filippi. Zespołowy partner Esteban Gutierrez, wtedy aktualny czempion GP3, był dopiero trzynasty.
O ile w GP2 rok 2011 nie okazał się dla Bianchiego krokiem naprzód, o tyle w Formule 1 już tak. Został zawodnikiem testowym i rezerwowym stajni Ferrari, a także członkiem jej Akademii Kierowców. We wrześniu jeździł czerwonym bolidem po torze Fiorano i okazał się szybszy o prawie pół sekundy od innego członka Akademii Kierowców włoskiego zespołu Sergio Pereza, wtedy już kierowcy wyścigowego F1 - ekipy Sauber. Dodatkowo pod koniec roku Bianchi znów wystąpił na testach Formuły Jeden dla młodych kierowców w Abu Zabi.
Na sezon 2012 Ferrari umieściło Bianchiego w Force India. Jako zawodnik rezerwowy hinduskiego teamu, przystąpił do dziewięciu piątkowych treningów weekendów Grand Prix. Raz jeszcze pojawił się też na testach F1 dla młodych kierowców. Obowiązki w Formule Jeden łączył z rywalizacją w Formule Renault 3.5, gdzie jako zawodnik rodzimego zespołu Tech 1 Racing trzy razy wygrał i zdobył 2. miejsce tabeli łącznej. W ostatnim wyścigu sezonu, decydującym o losach mistrzostwa, Bianchi został wypchnięty z toru przez rywala do tytułu Robina Frijnsa, przez co nie osiągnął mety. Złożył protest, ale sędziowie wykluczyli Frijnsa tylko z wyników tamtych zawodów, nie klasyfikacji generalnej. Bianchi musiał zadowolić się wicemistrzostwem.
Formuła 1
Bianchi walczył o posadę kierowcy wyścigowego Force India na sezon 2013, ale hinduski zespół po długich namysłach wybrał Adriana Sutila. W ostatniej chwili, tuż przed końcem zimowych testów, Jules nieoczekiwanie przejął kokpit Marussi od Luiza Razii, którego sponsorzy nie wywiązali się ze zobowiązań wobec rosyjskiego teamu. Będzie dzielił garaż z innym debiutantem Maxem Chiltonem.
Debiutancki sezon 2013 choć nie przyniósł Bianchiemu żadnych punktów, był bardzo udany. W pierwszych wyścigach wręcz miażdżył rywali w pozostałych bolidach końca stawki, czym zwrócił uwagę całej Formuły 1. Jego 13. miejsce na mecie GP Malezji pozwoliło Marussi po raz pierwszy pokonać Caterhama w walce o 10. pozycję klasyfikacji generalnej konstruktorów.
Dodatkowo został uznany "Debiutantem Roku" w sportach samochodowych na prestiżowej gali Autosportu.
Podczas sezonu 2014 wywalczył pierwsze punkty w historii Marussi, kończąc na 9. miejscu prestiżowe GP Monako.
Niestety, dziewięć wyścigów później miał dramatyczny wypadek, który brutalnie przerwał jego rozpędzającą się karierę.
Podczas GP Japonii wypadł z mokrego toru Suzuka, następnie uderzył w dźwig zabierający z pobocza bolid Adriana Sutila - tak niefortunnie, że znalazł się w krytycznym stanie z bardzo poważnym urazem mózgu.
Bianchi zmarł dziewięć miesięcy później, 18 lipca 2015 roku. Miał 25 lat.
W 2007 roku Bianchi rozpoczął przygodę z jednomiejscowymi bolidami, wchodząc do Francuskiej Formuły Renault 2.0 jako kartingowy mistrz swojego kraju. Wygrał tę serię za pierwszym podejściem, nie stając na podium tylko 2 z 13 wyścigów. Uzbierał łącznie 172 punkty, 49 więcej niż drugi zawodnik. W pokonanym polu zostawił m. in. Charlesa Pika. Tego roku próbował też sił w Formule Renault 2.0 Eurocup, ale nie ukończył 4 z 6 zawodów, do których przystąpił.
Na sezon 2008 przeniósł się do Formuły 3 Euro Series, zatrudniony przez rodzimą stajnię ART Grand Prix, którą współprowadził jego menedżer Nicolas Todt, syna Jeana Todta. Bianchi odniósł 2 zwycięstwa i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, ulegając tylko zespołowemu partnerowi Nico Hulkenbergowi oraz Edoardo Mortarze. Dodatkowo zwrócił na siebie uwagę wygraniem prestiżowych zawodów F3 Masters na torze Zolder. W Grand Prix Makau był dziewiąty.
W 2010 roku ART przeniosło go do nazywanej przedsionkiem F1 serii GP2. Nie wygrał ani razu, ale czterokrotnie stawał na podium i zdobył wysokie 3. miejsce tabeli łącznej, ulegając tylko Pastorowi Maldonado oraz Sergio Perezowi. Nie wystartował do drugich zawodów na torze Hungaroring z powodu kontuzji odniesionej w wypadku podczas pierwszych. Bianchi obrócił bolid na pierwszym zakręcie wyścigu i czołowo wjechał w niego Ho-Pin Tung. Francuz doznał urazu kręgosłupa, szczęśliwie znacznie mniej groźnego niż początkowo się obawiano. Pod koniec roku wystąpił samochodem Ferrari na testach F1 dla młodych kierowców w Abu Zabi.
Na sezon 2011 pozostał w GP2 z ART Grand Prix, które zyskało wsparcie Lotusa. W rozegranej zimą azjatyckiej edycji GP2 zwyciężył jeden z czterech wyścigów i zdobył tytuł wicemistrza, przegrywając tylko z rodakiem Romainem Grosjeanem. W głównej serii zaliczył trudny początek - na pierwszych osiem zawodów, wywiózł punkty tylko z dwóch. Przebudził się lipcowym triumfem na torze Silverstone, po którym już nie przestał punktować. Ostatecznie tak jak rok temu zajął 3. lokatę generalki. Tym razem lepsi okazali się Grosjean i Luca Filippi. Zespołowy partner Esteban Gutierrez, wtedy aktualny czempion GP3, był dopiero trzynasty.
O ile w GP2 rok 2011 nie okazał się dla Bianchiego krokiem naprzód, o tyle w Formule 1 już tak. Został zawodnikiem testowym i rezerwowym stajni Ferrari, a także członkiem jej Akademii Kierowców. We wrześniu jeździł czerwonym bolidem po torze Fiorano i okazał się szybszy o prawie pół sekundy od innego członka Akademii Kierowców włoskiego zespołu Sergio Pereza, wtedy już kierowcy wyścigowego F1 - ekipy Sauber. Dodatkowo pod koniec roku Bianchi znów wystąpił na testach Formuły Jeden dla młodych kierowców w Abu Zabi.
Na sezon 2012 Ferrari umieściło Bianchiego w Force India. Jako zawodnik rezerwowy hinduskiego teamu, przystąpił do dziewięciu piątkowych treningów weekendów Grand Prix. Raz jeszcze pojawił się też na testach F1 dla młodych kierowców. Obowiązki w Formule Jeden łączył z rywalizacją w Formule Renault 3.5, gdzie jako zawodnik rodzimego zespołu Tech 1 Racing trzy razy wygrał i zdobył 2. miejsce tabeli łącznej. W ostatnim wyścigu sezonu, decydującym o losach mistrzostwa, Bianchi został wypchnięty z toru przez rywala do tytułu Robina Frijnsa, przez co nie osiągnął mety. Złożył protest, ale sędziowie wykluczyli Frijnsa tylko z wyników tamtych zawodów, nie klasyfikacji generalnej. Bianchi musiał zadowolić się wicemistrzostwem.
Formuła 1
Bianchi walczył o posadę kierowcy wyścigowego Force India na sezon 2013, ale hinduski zespół po długich namysłach wybrał Adriana Sutila. W ostatniej chwili, tuż przed końcem zimowych testów, Jules nieoczekiwanie przejął kokpit Marussi od Luiza Razii, którego sponsorzy nie wywiązali się ze zobowiązań wobec rosyjskiego teamu. Będzie dzielił garaż z innym debiutantem Maxem Chiltonem.
Debiutancki sezon 2013 choć nie przyniósł Bianchiemu żadnych punktów, był bardzo udany. W pierwszych wyścigach wręcz miażdżył rywali w pozostałych bolidach końca stawki, czym zwrócił uwagę całej Formuły 1. Jego 13. miejsce na mecie GP Malezji pozwoliło Marussi po raz pierwszy pokonać Caterhama w walce o 10. pozycję klasyfikacji generalnej konstruktorów.
Dodatkowo został uznany "Debiutantem Roku" w sportach samochodowych na prestiżowej gali Autosportu.
Podczas sezonu 2014 wywalczył pierwsze punkty w historii Marussi, kończąc na 9. miejscu prestiżowe GP Monako.
Niestety, dziewięć wyścigów później miał dramatyczny wypadek, który brutalnie przerwał jego rozpędzającą się karierę.
Podczas GP Japonii wypadł z mokrego toru Suzuka, następnie uderzył w dźwig zabierający z pobocza bolid Adriana Sutila - tak niefortunnie, że znalazł się w krytycznym stanie z bardzo poważnym urazem mózgu.
Bianchi zmarł dziewięć miesięcy później, 18 lipca 2015 roku. Miał 25 lat.
| Jules Bianchi - bio | |
|---|---|
| Data urodzenia | 3 sierpnia 1989 roku |
| Data śmierci | 18 lipca 2015 roku |
| Narodowość | Francuz |
| Zespół | - |
| Wzrost | 179 cm |
| Waga | 69 kg |
| Numer startowy | 17 |
| Jules Bianchi - statystyki | |
| Zwycięstwa | 0 |
| Punkty | 2 |
| Wyścigi | 34 |
| Pierwsze pola startowe | 0 |
| Podia | 0 |
| Debiut | GP Australii 2013 |
| Najlepszy wynik | 9. miejsce |
| Jules Bianchi - wyniki w sezonie 2014 | |
| Australia | niesklasyfikowany |
| Malezja | wycofał się po kolizji |
| Bahrajn | 16 |
| Chiny | 17 |
| Hiszpania | 18 |
| Monako | 9 |
| Kanada | nie ukończył (kolizja z Chiltonem) |
| Austria | 15 |
| Wielka Brytania | 14 |
| Niemcy | 15 |
| Węgry | 15 |
| Belgia | 18 (awaria skrzyni biegów) |
| Włochy | 18 |
| Singapur | 16 |
| Japonia | 20 (wypadek) |
| Rosja | nie wystartował |
| USA | nie wystartował |
| Brazylia | nie wystartował |
| Abu Zabi | nie wystartował |
| Pozycja końcowa | 17. miejsce (2 punkty) |
| Jules Bianchi - kalendarium | |
| 2007 | Francuska Formuła Renault 2.0 -mistrzostwo Formuła Renault 2.0 Eurocup - osiem startów |
| 2008 | Formuła 3 Euro Series - 3. miejsce Masters F3 - zwycięstwo GP Makau - 9. miejsce |
| 2009 | Formuła 3 Euro Series - mistrzostwo GP Makau - 10. miejsce Brytyjska Formuła 3 - cztery starty (trzy podia) Formuła Renault 3.5 - jeden start |
| 2010 | GP2 - 3. miejsce Azjatycka GP2 - 12. miejsce (ominął 2 z 8 wyścigów) |
| 2011 | GP2 - 3. miejsce Azjatycka GP2 - 3. miejsce Formuła 1 - kierowca rezerwowy i testowy Ferrari |
| 2012 | Formuła Renault 3.5 - 2. miejsce Formuła 1 - piątkowy tester zespołu Force India |
| 2013 | Formuła 1 (Marussia) - 19. miejsce (0 punktów) |
| 2014 | Formuła 1 (Marussia) - 17. miejsce (2 punkty, ominął 4 z 19 wyścigów) |
Tapety 
Grand Prix Węgier - Hungaroring - Pitbabes 
Bugatti Veyron Super Sport na torze Laguna Seca 
Alpina B5 i D5 S: nowe BMW serii 5 z większą porcją mocy i stylu
American Truck Simulator: Colorado oficjalnie zapowiedziane
Niezwykły triumf Kajetanowicza i Szczepaniaka, Polacy wygrywają Rajd Portugalii!
Gaz-M20 Pobieda: zapomniany pierwowzór FSO Warszawy
Łożysko toczne - co to jest i jak jest zbudowane
Tapety SsangYong 
