10 najbrzydszych bolidów w historii F1 subiektywnym okiem V10.pl

Wobec narzekań na wygląd tegorocznych "garbatonosych" bolidów postanowiliśmy przypomnieć, że Formuła Jeden widziała już dużo dziwniejsze konstrukcje. Oto nasz subiektywny ranking dziesięciu najbrzydszych samochodów F1 wszech czasów. Gotowi? Zaczynamy!

Williams FW26
Kierowcy: Juan Pablo Montoya, Ralf Schumacher, Marc Gene, Antonio Pizzonia Listę otwiera Williams z 2004 roku skonstruowany przez załogę techniczną pod wodzą legendarnego Patricka Heada. Wyścigówka całkiem zgrabna, gdyby nie jej „nos morsa". Ze względu na problemy m. in. z doborem ustawień, w trakcie sezonu przód wozu został całkowicie przebudowany. Inżynierowie postanowili zastosować bardziej konwencjonalny projekt, co okazało się trafnym posunięciem.
Tyrrell 025
Kierowcy: Mika Salo, Jos Verstappen
Coś, co na pierwszy rzut oka przypomina wysoko wywindowane lusterka skonstruowane specjalnie dla Lewisa Hamiltona na sezon 2011, tak naprawdę jest zestawem dodatkowych skrzydeł instalowanych tylko na niektóre tory - te wymagające znakomitego docisku. Stajnia Tyrrella (obecnie Mercedes) słynęła z innowacyjnych wynalazków, nic więc dziwnego, że jej auto na rok 1997 również wyróżniało się w stawce. Podczas następnego sezonu, gdy pozostałe teamy zaczęły kopiować „Skrzydła-X", FIA ich zakazała tłumacząc swoją decyzję obawami o bezpieczeństwo w alei serwisowej. Kojima KE007
Kierowca: Masahiro Hasemi

Jeden z najbardziej zagadkowych pojazdów Formuły Jeden. Stworzony przez Kojima Engineering - zespół, który założył Japończyk importujący banany. Wyścigówka wzięła udział tylko w jednych zawodach - GP Japonii 1976. Pomimo (a może dzięki) swojej dziwnej aerodynamiki na czele z przednim skrzydłem przypominającym maskę sportowego samochodu, zadziwiła świata F1 fantastycznym tempem. Nieznany kierowca Masahiro Hasemi wykręcił nią 4. czas w pierwszej sesji kwalifikacyjnej weekendu na torze Fuji. Niestety podczas wyścigu dopadły go problemy z oponą i przeciął linię mety "dopiero" jako jedenasty.Tyrrell P34
Kierowcy: Jody Scheckter, Patrick Depailler, Ronnie Peterson

Bezdyskusyjnie najoryginalniejsze auto z całej dziesiątki. Jedyny pojazd posiadający sześć kół (wszystkie skrętne), który wziął udział w wyścigu F1. Początkowo wóz miał być normalnym czterokołowcem, ale duża różnica średnic felg między osią przednią a tylną, nakierowana na zmniejszenie oporu aerodynamicznego, doprowadziła do gorszej przyczepności w zakrętach. By wyeliminować tę niedogodność, ekipa Tyrrella dołożyła modelowi P34 jeszcze jeden zestaw dziesięciocalowych kół z przodu. Auto osiągało bardzo dobre rezultaty, a Jody Scheckter wygrał nim nawet jedne zawody (GP Szwecji 1976), choć potem stwierdził, że jego bolid to „rupieć".

Ligier JS5
Kierowca: Jacques Laffite

Choć pierwsza konstrukcja zespołu Ligier spędziła wiele dni w tunelu aerodynamicznym, jej gigantyczny wlot powietrza nad głową kierowcy nie jest atrakcyjny ani trochę. Pojazd ten przypomina bardziej smerfa, aniżeli bolid Formuły Jeden. Z drugiej strony ścigający się nim Jacques Laffite nie narzekał - wywalczył jedno pole position i trzy podia. Jak na debiutancki sezon teamu całkiem dobry wynik.Ferrari 312T5
Kierowcy: Gilles Villeneuve, Jody Scheckter

Łódź wyposażona w odśnieżacz - tak pokrótce można opisać maszynę Ferrari z 1980 roku. Aerodynamika bolidu okazała się mało efektywna na tle konkurencji, co w połączeniu z częstymi awariami doprowadziło do tego, że Scuderia zaliczyła jeden z niewielu sezonów bez odniesienia choćby jednego zwycięstwa, kończąc zmagania na odległej 10. pozycji w klasyfikacji konstruktorów.

Ferrari 312T5Ferrari 312T5

March 711
Kierowcy: Andrea de Adamich, Ronnie Peterson, Alex Soler-Roig, Henri Pescarolo, Skip Barber, Nanni Galli, Mike Beuttler, Niki Lauda, Carlos Pace

Choć samochód ten został wystawiony do rywalizacji w 1971 roku, a więc na początku eksperymentów Formuły Jeden z aerodynamiką, jego konstruktor Frank Costin powinien przeprosić kibiców za stworzenie czegoś tak brzydkiego. Wyglądający jakby ściągnięto go prosto z wyścigów mydelniczek Red Bulla, czerwony bolid Marcha dumnie woził na swoim nosie szpetne skrzydło nazywane potocznie tacą. Wyścigówka nie wygrała żadnego wyścigu, ale Ronnie Peterson wywalczył za jej kierownicą wicemistrzostwo świata.Eifelland Type 21
Kierowca: Rolf Stommelen

Auto bazowane na Marchu 721, skonstruowane przez Luigi Colaniego słynącego z kontrowersyjnych projektów. W oczy razi centralnie ulokowany wlot powietrza przypominający skaher hood z muscle cars oraz przymocowane do niego jedno ogromne lusterko. które w dzisiejszych czasach mogłoby posłużyć kierowcy jako odtwarzacz wideo... Problemy z przegrzewaniem, zbyt słabym dociskiem oraz niezawodnością spowodowały, że w trakcie sezonu 1972 wystawiający samochód niemiecki zespół Eifelland musiał zastąpić część konstrukcji Colaniego oryginalnymi elementami z Marcha.Theodore TY01
Kierowcy: Patrick Tambay, Marc Surer, Derek Daly

Wystawionego przez zespół z Hong Kongu bolid Theodore TY01 podobnie jak Marcha 711, czy Ferrari 312T5 wyposażono w pług śnieżny. Żeby było śmieszniej, po bokach nosa wyścigówki namalowano szczękę rekina. Samochód miał chyba jednak nieostre zęby, ponieważ zasiadających w nim kierowców nie dowiózł ani razu na podium.Ensign N179
Kierowcy: Derek Daly, Patrick Gaillard, Mark Surer

Na koniec bolid budzący skojarzenia z tegorocznymi wozami. W przypadku Ensigna N179 zastosowanie schodkowego nosa nie było jednak efektem restrykcyjnych przepisów, a chęci przeniesienia nieco ciężaru z tylnej na przednią oś. Inżynierowie postanowili umiejścowić frontalnie chłodnice oleju i wody, które gdyby były bardziej wytrzymałe, mogłyby spokojnie służyć kierowcy jako drabina prowadząca do kokpitu. Brytyjski Ensign N179 okazał się wolną oraz awaryjną konstrukcją, która zakwalifikowała się tylko do czterech wyścigów, z czego ukończyła jeden - na Silverstone.