Belg, zaliczył 41 startów w Formule 1 w latach 2016-2018. Ścigał się dla McLarena. Nie osiągnął żadnego znaczącego sukcesu.
Droga do Formuły 1
Vandoorne zajął się kartingiem w 1998 roku, mając 6 lat. O wszystkim zdecydował zbieg okoliczności - jego ojciec wykonujący zawodów architekta zaprojektował restaurację na torze kartingowym. Jedenaście lat później syn został wicemistrzem świata w kategorii KF2.
W 2010 roku rozpoczął starty w wyścigach jednomiejscowych bolidów. I od razu zdobył mistrzostwo - Formuły 4 Eurocup. Wygrał 6 z 14 zawodów.
W sezonie 2011 był trzeci w Formule Renault 2.0 NEC i piąty w Formule Renault 2.0 Eurocup. W pierwszej z wymienionych serii ustąpił Carlosowi Sainzowi Juniorowi oraz Daniiłowi Kwiatowi - juniorom Red Bulla i późniejszym rywalom w F1, w drugiej jeszcze Robinowi Frijnsowi oraz Willowi Stevensowi. Nie zdołał zwyciężyć przez ten rok żadnego wyścigu.
W sezonie 2012 już sięgnął po tytuł w Formule Renault 2.0 Eurocup, pokonując w wyrównanej walce Kwiata. Tym razem wygrał 4 z 14 zawodów. I tylko trzykrotnie brakowało go na podium.
Poza tym wziął udział w siedmiu wyścigach Formuły Renault 2.0 NEC - i zwyciężył pięć z nich.
Na sezon 2013 został objęty wsparciem McLarena. Jako junior drugiego najbardziej utytułowanego zespołu Formuły Jeden wystartował w Formule Renault 3.5.
Uplasował się w niej na 2. lokacie, za innym młodzikiem ekipy z Woking - Kevinem Magnussenem. Po drodze odniósł cztery triumfy.
Na 2014 rok trafił do GP2 - i ponownie wywalczył wicemistrzostwo (znowu wygrywając cztery wyścigi). Tym razem okazał się gorszy od Jolyona Palmera, kolejnego przyszłego konkurenta w F1, który jeździł w tym cyklu już czwarty sezon.
W sezonie 2015 już zdominował GP2. Został mistrzem z siedmioma zwycięstwami na koncie oraz prawie dwukrotnie większą liczbą punktów od najbliższego rywala Alexandra Rossiego.
Mimo tego następnym etapem jego kariery nie była F1. Na 2016 rok został wysłany do japońskiej Super Formuły.
Zajął tam 4. miejsce, wygrywając dwa zawody.
Formuła 1
Vandoorne w latach 2014-2016 pełnił rolę kierowcy testowego/rezerwowego McLarena w F1. Przez ten czas niejednokrotnie jeździł na testach, a także wziął udział w GP Bahrajnu 2016, zastępując Fernando Alonso, kontuzjowanego po dramatycznym wypadku w GP Australii.
W debiucie od razu zapunktował, dosyć niespodziewanie zajmując 10. miejsce. Nieoczekiwanie był lepszy od drugiego kierowcy zespołu Jensona Buttona, który co prawda w wyścigu miał awarię bolidu, ale w kwalifikacjach przegrał o 0,064 sekundy.
Na sezon 2017 zastąpił Buttona w roli podstawowego zawodnika teamu. Początkowo wypadał trochę poniżej oczekiwań, ale z czasem się poprawił. Niemniej jednak niekonkurencyjny i awaryjny silnik Hondy nie pozwolił mu odegrać jakiejkolwiek większej roli.
Dwa najlepsze występy zakończył finiszem na 7. pozycji. Zapunktował łącznie trzykrotnie, zgromadził 13 oczek i zajął 16. miejsce w klasyfikacji generalnej. Został sklasyfikowany tuż za Alonso, który wygrał wewnątrzzespołowy pojedynek z nowym partnerem o 4 punkty.
W 2018 roku spisywał się bardzo rozczarowująco. Został całkowicie zdominowany przez Alonso. W kwalifikacjach nie pokonał kolegi z teamu ani razu. W drugiej połowie sezonu dość często okazywał się najwolniejszy ze wszystkich na pojedynczym okrążeniu.
W tabeli łącznej ponownie uplasował się na 16. lokacie, zdobywając 12 punktów. Dla porównania, Alonso zajął 11. miejsce, z 50 oczkami na koncie.
McLaren nie podpisał z nim nowego kontraktu. W taki oto sposób zakończył swoją ostatecznie bardzo nieudaną karierę w F1.
Droga do Formuły 1
Vandoorne zajął się kartingiem w 1998 roku, mając 6 lat. O wszystkim zdecydował zbieg okoliczności - jego ojciec wykonujący zawodów architekta zaprojektował restaurację na torze kartingowym. Jedenaście lat później syn został wicemistrzem świata w kategorii KF2.
W sezonie 2011 był trzeci w Formule Renault 2.0 NEC i piąty w Formule Renault 2.0 Eurocup. W pierwszej z wymienionych serii ustąpił Carlosowi Sainzowi Juniorowi oraz Daniiłowi Kwiatowi - juniorom Red Bulla i późniejszym rywalom w F1, w drugiej jeszcze Robinowi Frijnsowi oraz Willowi Stevensowi. Nie zdołał zwyciężyć przez ten rok żadnego wyścigu.
W sezonie 2012 już sięgnął po tytuł w Formule Renault 2.0 Eurocup, pokonując w wyrównanej walce Kwiata. Tym razem wygrał 4 z 14 zawodów. I tylko trzykrotnie brakowało go na podium.
Poza tym wziął udział w siedmiu wyścigach Formuły Renault 2.0 NEC - i zwyciężył pięć z nich.
Uplasował się w niej na 2. lokacie, za innym młodzikiem ekipy z Woking - Kevinem Magnussenem. Po drodze odniósł cztery triumfy.
Na 2014 rok trafił do GP2 - i ponownie wywalczył wicemistrzostwo (znowu wygrywając cztery wyścigi). Tym razem okazał się gorszy od Jolyona Palmera, kolejnego przyszłego konkurenta w F1, który jeździł w tym cyklu już czwarty sezon.
W sezonie 2015 już zdominował GP2. Został mistrzem z siedmioma zwycięstwami na koncie oraz prawie dwukrotnie większą liczbą punktów od najbliższego rywala Alexandra Rossiego.
Mimo tego następnym etapem jego kariery nie była F1. Na 2016 rok został wysłany do japońskiej Super Formuły.
Zajął tam 4. miejsce, wygrywając dwa zawody.
Formuła 1
Vandoorne w latach 2014-2016 pełnił rolę kierowcy testowego/rezerwowego McLarena w F1. Przez ten czas niejednokrotnie jeździł na testach, a także wziął udział w GP Bahrajnu 2016, zastępując Fernando Alonso, kontuzjowanego po dramatycznym wypadku w GP Australii.
W debiucie od razu zapunktował, dosyć niespodziewanie zajmując 10. miejsce. Nieoczekiwanie był lepszy od drugiego kierowcy zespołu Jensona Buttona, który co prawda w wyścigu miał awarię bolidu, ale w kwalifikacjach przegrał o 0,064 sekundy.
Na sezon 2017 zastąpił Buttona w roli podstawowego zawodnika teamu. Początkowo wypadał trochę poniżej oczekiwań, ale z czasem się poprawił. Niemniej jednak niekonkurencyjny i awaryjny silnik Hondy nie pozwolił mu odegrać jakiejkolwiek większej roli.
Dwa najlepsze występy zakończył finiszem na 7. pozycji. Zapunktował łącznie trzykrotnie, zgromadził 13 oczek i zajął 16. miejsce w klasyfikacji generalnej. Został sklasyfikowany tuż za Alonso, który wygrał wewnątrzzespołowy pojedynek z nowym partnerem o 4 punkty.
W 2018 roku spisywał się bardzo rozczarowująco. Został całkowicie zdominowany przez Alonso. W kwalifikacjach nie pokonał kolegi z teamu ani razu. W drugiej połowie sezonu dość często okazywał się najwolniejszy ze wszystkich na pojedynczym okrążeniu.
W tabeli łącznej ponownie uplasował się na 16. lokacie, zdobywając 12 punktów. Dla porównania, Alonso zajął 11. miejsce, z 50 oczkami na koncie.
McLaren nie podpisał z nim nowego kontraktu. W taki oto sposób zakończył swoją ostatecznie bardzo nieudaną karierę w F1.
| Stoffel Vandoorne - bio i statystyki | |
|---|---|
| Data urodzenia | 26 marca 1992 roku |
| Narodowość | Belg |
| Reprezentowane zespoły | McLaren |
| Zwycięstwa | 0 |
| Punkty | 26 |
| Wyścigi | 41 |
| Pierwsze pola startowe | 0 |
| Podia | 0 |
| Debiut | GP Bahrajnu 2016 |
| Ostatni start | GP Abu Zabi 2018 |
| Najlepszy wynik | 7. miejsce |
| Stoffel Vandoorne - kalendarium | |
| 2010 | Formuła 4 Eurocup 1.6 - mistrzostwo |
| 2011 | Formuła Renault 2.0 Eurocup - 5. miejsce Formuła Renault 2.0 NEC - 3. miejsce |
| 2012 | Formuła Renault 2.0 Eurocup - mistrzostwo Formuła Renault 2.0 NEC - siedem startów (pięć zwycięstw) |
| 2013 | Formuła Renault 3.5 - 2. miejsce |
| 2014 | GP2 - 2. miejsce Formuła 1 (McLaren) - kierowca testowy/rezerwowy |
| 2015 | GP2 - mistrzostwo Formuła 1 (McLaren-Honda) - kierowca testowy/rezerwowy |
| 2016 | Super Formuła - 4. miejsce Formuła 1 - McLaren-Honda) - kierowca testowy/rezerwowy, jeden start (10. miejsce) |
| 2017 | Formuła 1 (McLaren-Honda) - 16. miejsce (13 punktów) |
| 2018 | Formuła 1 (McLaren) - 16. miejsce (12 punktów) |
Tapety 
Gaz-M20 Pobieda: zapomniany pierwowzór FSO Warszawy
American Truck Simulator: Colorado oficjalnie zapowiedziane
Na Co Zwracać Uwagę, Kupując Pierwszy Motocykl?
Łożysko toczne - co to jest i jak jest zbudowane
Alpina B5 i D5 S: nowe BMW serii 5 z większą porcją mocy i stylu
Pitbabes - Indianapolis 
2012 BMW M5 Concept 
Tapety SsangYong 
